In de intercity van half negen naar Amsterdam Centraal dommelen veel mensen weg. Vaak zelfs al voordat de trein vertrokken is. Men gaat zitten, nestelt zich, sluit de ogen en is weg. Ik ben er geen ster in, soezen in het openbaar vervoer. Ik vind het wel fascinerend om te zien dat mensen zich totaal ontspannen, enorm beginnen te snurken of heel erg lelijk worden. Daar geniet of gruwel ik van, afhankelijk hoe aantrekkelijk de in slaap vallende persoon is.Vorige week maandag overkwam het mijzelf. Ik had een korte nacht achter de rug en was moe. Ik verkoos een tweezitje, trok mijn winterjas uit en kroop half in mijn sjaal en half in mijn dampende cappuccino. Toen die op was gooide ik het bekertje speels in het te kleine stalen prullenbakje en vertrokken we richting Amsterdam. Naast mij kwam een rossige knul zitten van een jaar of vijfentwintig. Ik was te moe om hem vriendelijk gedag te knikken en droomde weg op de muziek van mijn i-pod. Enkele minuten later gebeurde het. Ik zakte weg in een diepe slaap en voordat ik het wist schrok ik plots wakker, viel half van de oranje skailederen bank en gaf mijn buurjongen met mijn platte hand een klap tegen zijn borst.
Medereizigers keken verschrikt op. Gauw ging ik rechtop zitten, zette mijn i-pod op pauze en bood mijn verontschuldiginngen aan. 'Sorry' mompelde ik, 'ik val normaal nooit in slaap in de trein maar ik ben nu heel erg moe en ik dacht misschien echt even dat ik echt in bed lag en...'. De jongen onderbrak me en zei 'je viel even'. 'Ja', zei ik. 'Ik viel even'. Zijn rossige hoofd lachte vriendelijk naar me en ik lachte wat bedeesd terug. Zo gaat dat dus, als je in weg doezelt in de trein. Respect, begrip en solidariteit tot je erbij neervalt.
