Zeefje

Marianna is acht. Marianna vergeet alles. Ze vergeet haar tas mee te nemen als ze uit is. Ze vergeet piano te spelen. Ze vergeet haar muziekboek. Ze vergeet haar sleutel als ze de deur achter zich dicht gooit. Ze vergeet het konijn eten te geven. Ze vergeet het hok dicht te doen. Ze vergeet naar links en rechts te kijken als ze oversteekt. 'Marianna!' riep ik. Toen dacht ze dat ik een beetje boos zou worden. 'Weet je wat het is Kaneel', zei ze toen. 'Mijn hoofd is net een zeefje'. 'Ik stop er dingen in maar ze vallen er door de gaatjes weer uit'.

Fje

Onlangs kwamen we erachter dat we al vijf jaar vriendinnetjes waren. Een jubileum! Ik reisde af naar Enschede en we hebben het groots gevierd. We maakten een kwarktaart en met vruchtjes versierde ik deze met een grote F-hartje-K. En weet je waarom ik nou zo van Fje houd? Omdat ze me briefjes stuurt als ze een weekendje op Texel is. Omdat ze een schelp in de envelop doet. Omdat ze m'n smsjes opschrijft in een schrift dat ze 'Mobiele Liefde' heeft genoemd. Omdat ze gewoon zo'n meisje is waarvan er meer zouden moeten zijn.

Soms

Lobbes, negen uur. Eerst was ik zenuwachtig. Het was guur buiten. M'n voeten waren loodzwaar maar toen ik de houten deur open duwde stroomde m'n hart vol met warmte. Hij draaide zich om van de bar. Hij droeg een vale lichtblauwe Levi's en een blauw wit gebreid vest.

We gaven elkaar drie kussen. Hij bestelde koffie voor me. Ik kreeg er Baileys en slagroom bij. Hij was zo lang en z'n ogen waren zo lichtblauw. We dronken en praatten en het was minstens zo leuk als die nacht in Utrecht. Ik legde mijn handen in zijn handen. Timmermanshanden. Soms heb je van die afspraakjes die je leven veranderen.

Adieu

Hij verdween al langzaam uit m'n huis. Daarom koesterde ik hem in m'n hart en hoofd. Daarom schreef ik hem lange brieven in het Frans, daarom plakte ik onze foto's op de muur. Ik geloofde erin want ik vertrouwde hem. Ik kon niet anders.

Tot die vrijdagavond dat hij weer bereikbaar was. Tot die vrijdagavond dat hij me liet weten dat het onmogelijk was. Tot die vrijdagavond dat hij het sprookje als een zeepbel kapot prikte. Het is over en uit. Het is mooi geweest.

Het was niet de jongen van de druivensap en de warme chocolade die ik aan de telefoon had. Het was een Franse marinier met een hart van steen. Hij klonk kortaf, hard en gevoelloos. Op dat moment was het besluit dat alle mannen zakken zijn snel gemaakt. Ik beloofde mezelf me nooit meer ergens in te storten zoals ik daar zo goed in ben.

Zaterdagnacht moest ik hier echter al op terugkomen. Hij was 1.97, hij stond daar zo leuk te dansen en hij stal m'n hart.

Amsterdamse straatjes

De eerste keer dat ik door Utrecht fietste voelde ik me heel cool. Daar zat ik dan, op de fiets, en ik slingerde door de straten van Utrecht. Zie mij! Normaal liep ik er wel eens, als ik had gewinkeld. Dan liep ik met wat tasjes in m'n armen of een puntzakje patat. Lekker een dagje naar Utrecht en dan weer lekker terug met de trein. Ook leuk, maar niet echt cool. Maar goed die fiets werd al snel gejat en degene die ik nu heb is ook niet echt een vervoersmiddel om over naar huis te schrijven. Tegenwoordig vind ik er eigenlijk geen zak meer aan. Er rammelt ook altijd wel wat aan m'n fiets. Of m'n gescheurde jasbeschermer schuurt weer tegen het slot, of er is weer geen plek om dat ding te stallen. De eerste keer dat ik door Amsterdam fietste was toen ik een keer ging eten bij Rein. Ik sprong achterop en we sjeesden door de drukke straten naar de supermarkt. We sjeesden alle suffe voetgangers voorbij en ik vond mezelf zo cool en ik hoopte dat iedereen zou denken 'dat meissie woont vast op de Herengracht.' Toen wist ik geloof ik nog niet dat men in de grote stad helemaal niet op elkaar let. Toch beken ik eerlijk dat ik fietsen door Amsterdam nog steeds het einde vind. Gisteren zat ik achterop bij een klasgenootje toen we op weg waren naar het Fotomuseum. We reden langs het water en we reden door een leuk wijkje. We reden door een hip straatje waar meubels werden gelost en we reden langs een bloemenmarkt. 'Goedemorgen dames!', zei een gezellige meneer. 'Goedemorgen meneer' zei ik, en bungelde gezellig met m'n voeten boven de Amsterdamse straatjes.

Huilebalk

Ik huil snel. Niet alleen als ik zeehondjes doodgeknuppeld zie worden. Niet alleen bij zielige films. Ik geloof dat m'n omgeving er inmiddels aardig aan gewend is dat ik nogal een huilebalk ben. Bij vreemden moet ik vaak hard m'n best doen de tranen weg te slikken.

Toen ik in juli aankwam station La Roche sur Yon was ik helemaal gesloopt van de bus en-treinreis en helemaal op van de zenuwen. Zo cool mogelijk vroeg ik een jongen me te helpen m'n tas de hoge Franse stenen trap op te dragen en toen ik net in een gesprek verwikkeld raakte zag ik haar staan. Zij moest degene zijn die mij op kwam halen. Ze was oud, dik, had naar voren stekende gele tanden, droeg een paarsachtig gordijn en klemde heel stevig een mobiele telefoon in haar hand. Met open mond keek ze schichtig om zich heen of ze een twintig jarige animatrice uit Holland zag.

Daar was ik dan. Ik onderdrukte de zenuwen en stapte op haar af. Ze lachte, immens tevreden dat haar missie geslaagd was natuurlijk. Zwijgend liepen we over een parkeerplaatsje naar een zwarte Mercedes. Ik stapte in en we gingen op weg naar Camping Du Lac. Duizend vragen stormden door m'n hoofd. Double-A had me verteld dat de campingeigenaresse jong en vlot was en goed Engels sprak. Helaas, de vrouw sprak slechts Frans. Ik concentreerde me en probeerde haar te verstaan en stelde zelfs een paar vragen. Maar ze mompelde zoiets dat ze dat ook allemaal niet wist. Het paarse gordijn woei soms wat op doordat we zo hard reden en dan zag ik haar cremekleurige, verwassen, kanten BH en haar grijze okselhaar en dat was zo'n moment dat ik m'n tranen met man en macht weg drukte.

Die rit duurde voor m'n gevoel wel een paar dagen. Ik zat daar, nam af en toe een slokje water en probeerde me heel erg te richten op leuke dingen. Die mooie auto, dat mooie landschap. Wat een schoonheid! Het lukte natuurlijk helemaal niet. Ik zag mezelf al twee maanden zwoegen voor de vrouw in het paarse gordijn. En ik zou vast billenkoek krijgen als ik geen Frans zou spreken. Misschien moest ik wel slapen in het hondenhok.

Aan al die nare gedachtes kwam een eind toen we het terrein op kwamen rijden. 'Voila', zei het gordijn, 'ma fille'. Een mooi, bruin, slank Frans vrouwtje zat op haar knieen in de tuin te werken. Ze stond op, draaide zich om en gooide m'n portier open. 'Hello!' riep ze. Het gordijn droop af naar de keuken om het eten te verzorgen. De eigenaresse sloeg een arm om me heen en lachte hartelijk. Ze nam me mee naar de bar en tapte een ijskoud glas water voor me. Ze bood me een sigaret aan en ze heette me welkom op camping Du Lac. Toen bracht ze me naar m'n mobilhome zodat ik kon douchen en omkleden. Een uurtje later werd de champagne ontkurkt. Het gordijn kwam trots de keuken uit met een grote bakplaat in haar handen. Ze had kaashapjes in bladerdeeg gemaakt. Gretig at ze er op los en spoorde ze mij aan hetzelfde te doen. Af en toe zag ik een stukje van haar verwassen BH maar op dat moment vond ik het een stuk minder erg.

Ziekebed

Vrijdagmiddag werd ik ziek. Gelukkig was ik in Amersfoort. Dus ik lag wat. En sliep wat. En dronk soms wat thee en water. Zaterdag hadden m'n ouders een feestje. Maar m'n moeder ging er niet zomaar vandoor. Ze dekte het waterbed op en legde er een warm kruikje in. Ze snorde de televisiegids voor me op en legde de A.B. er bovenop. Ze haalde m'n laarzen op bij de hakkebar en liep even langs de boekhandel voor een leuk boek. Ze nam ook een leuk tijdschrift mee. Ze maakte fruit schoon en zette dit klaar in de koelkast. Ze bracht me nog een kopje thee en wat crackers. Ze vulde m'n flesje met water. Toen ging ze ervan tussen.

Huis

Na een paar uur is de geur van zijn douchegel al vervlogen uit de badkamer. Na een dag staan de kopjes waar je samen uit dronk afgewassen en wel weer in het keukenkastje. Zijn kleren liggen niet meer op je bankje, die nam hij mee.

Het pak druivensap stond nog een tijdje in de koelkast. Niemand dronk ervan. Uiteindelijk dronk ik het op, jus de raisin uit een kikkerglas. Laatst bracht ik het oud papier weg. Het lege pak verdween in de grote container. Langzaam aan verdwijnt iemand uit je huis.

Maar er komt een dag dat hij terug is. Dan schenk ik druivensap uit in een kikkerglas. Dan maak ik 's morgens warme chocolade.

Bang

Ik ben een beetje bang voor handschoenen. Natuurlijk zijn ze onmisbaar 's winters. Heerlijk warm. Je hebt ook hele leuke hoor. Wolle. Leren. Nee, daar gaat het me niet om. Een hand gehuld in een handschoen beangstigt me.

In de douche heb ik zo'n scrubhandschoen. Met een zalig ruikende peeling creme scrub je zo al je dode huidcelletjes weg. Toch vind ik dat vreemd om te doen. Zo'n roze gehaakt netje om je hand. Twee vingers met het netje eromheen draaien het dopje van de tubetje creme er af en beginnen vervolgens met een stevige scrubbeurt. Schichtig kijk ik constant om me heen of de roze hand wel naar m'n eigen arm leidt.

Doe mij maar wantjes.