Het magazijn onder de HEMA

Fje en ik hebben vrijdag een grootse en meeslepende ontdekking gedaan. We liepen vanaf mijn huis met de kinderwagen richting de stad voor koffie en taart. En omdat we de wagen bij ons hadden stonden we naast de afbakpistoletten en HEMA wijnen te wachten op de lift naar boven. Eenmaal in de lift bleken we niet de enigen. Een vrouw met droge bruine krullen, een turquoise polo en een grote lach zei ons dat wij eerst met haar mee zouden gaan naar 'beneden'. Fje en ik keken elkaar aan en vroegen de mevrouw, die ondertussen snel en efficiënt een tiental tevens turquoise HEMA kratten opvouwde en opstapelde, of zij soms naar het magazijn ging. 'Ja', zei ze. 'In de kelder hebben we de voorraad'.

Op dat moment opende de liftdeuren en zei de HEMA dame uiterst vriendelijk: 'kijk maar even hoor!'. En dat deden we. We zagen een magazijn met hetzelfde vloeroppervlak als de winkel en onze monden vielen open. Stellingkasten vol met ordners in alle bekende HEMA kleuren, honderden stompkaarsen en kasten vol met servies. Kleding, schoonmaakartikelen, schoolspullen... En vooral véél van alles. Nu heb ik de neiging om als er van iets véél is, er iets van mee te nemen. Fje en ik fantaseerden erover hoe het zou zijn het magazijn in te gaan, de hele wagen vol te proppen met de meest fijne HEMA items en via de achteruitgang de zaak te verlaten. Maar natuurlijk deden we dit niet en zaten we vijf minuten later braaf aan een cappuccino en tompouce.

Na het taartje zocht Fje tussen de welbekende fijne HEMA shirts naar een taupe exemplaar in maat M, maar zag deze er niet tussen hangen. Ze vroeg het lijzige blonde HEMA meisje die op de afdeling rond liep of zij nog een M voor haar had. Ze antwoordde té snel 'dan moet hij er tussen hangen'. Bijna gingen we hiermee akkoord. Tot ik ineens het magazijn weer op mijn netvlies had en zei: 'zou je niet even in de kelder kunnen kijken of hij op voorraad is?!'. Ze schrok iets en spoedde weg. Even later rekende Fje het t-shirtje in maat M af en ik twee plastic bewaardozen geschikt voor diepvries en magnetron. Winkelen bij HEMA zal nooit meer hetzelfde zijn.

Aardige oude mannen

S. en ik waren ineens omring door mannen op leeftijd (60+), vanavond aan de bar. Het begon met een stel links van ons, twee collega's annex vrinden. Zij hadden net als wij borrelhapjes besteld en ineens raakte S. met de rechter en meest vriendelijke van de twee in gesprek. Ze vroeg aan het barmeisje een servet en die bood de man haar vervolgens vliegensvlug aan. Hij zei erbij dat hij hem nog niet had gebruikt. S. vroeg: 'hoe doet u dat dan?' en wees naar de kaasstengeltjes en gehaktballetjes die zij net als wij voor zich hadden staan. Hij wees haar op de bijgeleverde cocktailprikkers en zij zei zoiets als 'Aah!'. Al gauw kwam S. erachter dat de mannen niet kapot waren van de kaasstengeltjes. En omdat juist ons lievelingshapje was, kregen we er zomaar twee aangeboden. Wij konden het niet laten de heren een gehaktballetje terug te geven. Bood hij weer garnalen aan. En zo ging dat nog even door totdat S. zei 'nu zoek ik geen contact meer hoor, straks denkt hij dat ik met hem naar bed wil'. En dat was nu ook weer niet de bedoeling.

Toen we het gesprek met de twee (tijdelijk) hadden afgerond, ving ik een gesprek op dat de Larense heren rechts aan de bar voerden. Zij dronken een goed glas rode wijn en de linker, meest bruine van de twee zei: 'Ik was toen een jaar of 31 en ik was Prins Carnaval, en zij was 16 en dansmarike, en zo'n lekker wijf... En wat denk je? Kom ik haar laatst tegen op de sportschool, en ze is nog steeds lekker!'. De ander keek verrast op en was duidelijk blij voor zijn vriend. Ze mijmerden nog wat door over vrouwen en hielden het allemaal heel erg positief en vrolijk. De ander zei ook nog over zijn vrouw/vriendin: 'ik hou gewoon van haar, ik vind haar gewoon helemaal te gek, en ik kan er niets aan veranderen!'. Ah, lief, dacht ik. In de hoop dat hij het niet over zijn minnares/ assistente/ P.A. had.

Wij nog een drankje bestellen, zagen we dat de man van de servet en de garnalen in zijn upje de kaart aan het bestuderen was. Dus S. vraagt heel sociaal: 'u gaat nog wat eten?'. 'Ja ja, mijn collega had thuis nog een biefstukje liggen dat hij gaat opbakken, dus ik bestel er hier één. Wij wensen hem een fijne maaltijd, zien we hem ineens toch een kipsateetje eten. Had hij toch meer zin in. Toen het op was kwam hij echt nog even afscheid nemen, hop, van de kruk af en we kregen nog net geen drie zoenen.

En als klapper op de vuurpijl sprak de man van de hoek me aan. 'Mevrouw, ik kijk naar wat u allemaal bij u hebt, ik vind dat fascinerend en zeer intelligent staan' zei hij, wijzend naar de papieren, schrijfboekjes en agenda in mijn tas en de cameratas op de grond. Ik weet nog steeds niet of hij serieus was, maar door al die aardige mannen om ons heen konden we niets anders dan lief lachen en de heer samen met zijn glas rode wijn nog een fijne avond wensen aan de bar.