Symptoom

Vandaag heb ik ontdekt dat ik gedurende 22 jaar en 16 dagen, of tenminste zolang ik het besef heb van de Nederlandse taal ik het woord symptoom verkeerd schrijf. Symptoon heb ik altijd gedacht. Eén symptoon, meerdere symptonen. Helaas dus. Dikke vette pech voor mij. Ik heb het woord net tien keer op een geeltje geschreven. En beloof het voor de rest van mijn leven op de juiste manier te spellen en noteren.

Liedje

Zaterdag ben ik naar de musical van Turks Fruit geweest. In het theater. Je moet hem niet vergelijken met het boek. Of met de film. Want natuurlijk is de film beter. Maar de liedjes die Olga en Erik zongen waren echt fantastisch en vooral het laatste liedje was zo lief.

...En daar kochten we een huisje ergens op het platteland
Passieflora aan de muren, rijpe kersen in de mand
En jij maakte houten zwaarden voor de kinderen
En ik zat, in het gras en keek naar alles wat ik had
En de nacht viel en die kinderen sliepen in een zoete geur
En wij dronken nog een whisky
Op het stoepje bij de deur
En de gierzwaluwen kwamen en de vleermuis zwalkte rond
En Chat Baker blies de sterren, blies de sterren uit zijn mond...

Watje

Laat ik er maar geen doekjes om winden. Ik was vroeger een redelijke schijterd. Vooral als het ging om griezelen. Ik hield niet van spoken, ik hield niet van enge verhalen, ik hield niet van het donker en ik hield er niet van om iemand bang te maken, laat staan zelf bang te zijn. Ik haalde het wel uit mijn hoofd om boeken te lezen van Paul van Loon over enge bussen die 's nachts rijden of zelfs over vampiers. Boeken die andere kinderen verslonden. Een van de engste kinderboeken die ik ooit las was Rasmus en de landloper, of althans een alinea daarvan. Astrid Lindgren leek me veilig. Zo lief en zoet als ze schreef over de kinderen van Bolderburen. Maar in dat ene hoofstuk in Rasmus en de Landloper, op die ene bladzijde in die ene alinea, die enkele zinnen waren doodeng. Rasmus zit in de kamer en opeens ziet hij achter het gordijn twee schoenen. Dat paar schoenen, zwarte lederen mannenschoenen, hebben me in mijn nachtmerries nog jaren achtervolgd.

Maggi, bedankt

Afgelopen weekend ben ik overspoeld met kadootjes. Boeken, films, laarzen, kleren, een gouden riem en roze kaarzen, groene afzaklaarsjes en zelfs een rijles! Aan een modieuse verschijning zal het de komende tijd niet liggen, en ook is er nog aardig wat witte wijn over. Maar natuurlijk moet er ook nog gegeten worden. Het zijn krappe tijden voor iedereen. Ik probeer er dan ook alles uit te halen. Gisteravond heb ik de streepjescode van de Maggi Basis voor soep uitgeknipt en op een gele briefkaart mijn naam adres en rekeningnummer geschreven. Binnen enkele dagen ontvang ik 1 euro retour.

Trots in Tivoli

Aan mijn stage heb ik een leuke job overgehouden; schrijven voor Summerjob Magazine. Mensen interviewen over hun reis of trip. Helaas wilde Chris (toen) niet (en nu: spijt!), maar Eddy wel en daarnaast al die anderen die hebben gewerkt in Jordanie, Australie, Amerika of Noordwijk. Zaterdag was het zover. Op mijn nieuwe laarzen met stilettohakjes haaste ik me zo vlug als ik kon naar voren in Tivoli. Daar, in het zogenaamde BNN Backpackerscafé lag hij. Het standje dat het dichtst bij het podium stond. Ik ben klein dus drong mezelf naar voren. Daar snoof ik de lucht van de drukpers diep op en sloeg het blad open. Mijn woorden, mijn zinnen, de foto's die ik heb aangeleverd. Die waren leuk om te zien. Maar het leukste vond ik het nog om over mijn schouder naar achteren te kijken. Mensen bladerden door het magazine. En niemand behalve M. wist dat dat kleine jarige meisje op haar nieuwe laarzen die stukjes heeft geschreven.

Koud of warm de leiding door, de douche gaat altijd voor

Welke idioot heeft verzonnen dat wanneer ik sta te genieten van een hele warme douche dit mij wordt afgenomen zodra een van mijn buurmeisjes besluit dat ene afwasje nog even te doen of haar tanden te poetsen? Het is winter, het is koud, ik ben bloot, ik probeer op te warmen en me op te laden voor de dag en zij hoeft maar een draaitje te geven aan de kraan in haar kamer en verschrikt sta ik met m'n billen tegen de (tevens koude) tegels gedrukt en wacht hopeloos af of zij ooit nog van plan is weg te gaan bij haar wasbak. Dit duurt té lang, waardoor ik verkleum en versteen en uiteindelijk chagrijnig de douchedeur open knal en naar boven stamp. Daarom wil ik graag dat de volgende regel in Nederland wordt opgenomen; koud of warm de leiding door, de douche gaat altijd voor.