Zeeland

Moos werd 24 en ik vond het een jaar voor een mooi kado. Zo gaf ik haar een nachtje in een prachtige kasteeltje in Domburg. Wij zouden samen twee dagen naar Zeeland gaan en alle drukte en stress van werk en afstuderen achter ons laten. Dat we op een slaapzaal zouden komen te liggen met drie snurkende bejaarden wist ik toen nog niet, toch hebben we genoten en dat zegt al genoeg over de vriendschap. Deze bleek zelfs door jammerende tachtigplussers niet kapot te krijgen. Als ik Moos op haar verjaardag had verteld dat we beiden bovenin een stapelbed zouden slapen met onder ons twee mannelijke fossielen had ze haar kado geweigerd. Nu bleven we lachen, vrolijk en van elkaar houden.

Even bestond het leven uit fietsen, door regen en zon, bloemen plukken, slenteren, kletsen, lekker eten en het Zeeuwse strand. Even geen mail, deadlines, telefoontjes. We hebben herten gezien, in de zee gezwommen en op het strand geschommeld. Dat laatste was misschien wel het meest ontspannende van alles. En toen we maandagavond uitkeken over zee en een suf stel zagen stuntelen met een stuntvlieger (hij dacht dat hij goed was, zij irriteerde zich en moest tot overmaat van ramp steeds de vlieger oppakken om hem vervolgens met een sierlijk boogje weer de lucht in te zwieren) beseften we ons waarom de zee en het strand zo ontspannend werken. Als je met je rug naar de duinen toe staat laat je even alles achter je. Letterlijk en figuurlijk.

Schokkend

Een op de drie kinderen in Nederland heeft een andere biologische vader dan hij of zij denkt.

Het eerste boterbloempje

M en ik verdienen eigenlijk een tuin. We zijn er goed in; tuinieren. Tot zover dat gaat op een dakterras van twee bij drie. Waar het om gaat is dat we onze bloemen en planten met liefde verzorgen. Ook de gemozaikte tuintafel staat nog iedere dag te schitteren en met de vier FSC gecertificeerde klapstoeltjes erbij is het echt een heerlijke zithoek geworden. Het 'lelijke' schot aan de zijkant van het terras is bijna niet meer te zien onder een zee van roze en rode hanggeraniums (die laatste herken je aan het stokje dat erbij gestoken is- zag ik laatst bij een klus- woon- en tuinprogramma op RTL 4).

Dan hebben we nog de guitige rieten mand met paarse kuipplant en de roze bloempot op tafel met daarin een weelderige bos verse munt. Alles groeit als kool. Laat ik de hanging baskets met roze fuchsia's en de hangbakken met paarse winterviolen niet vergeten. Nu vonden M en ik die violen al een tijdje passé dus hebben we de bakken een aantal maanden geleden vol gestrooid met wildbloemmengsel. En wat denk je; ik word wakker op deze bewolkte woensdagochtend en zie midden tussen de paarse viooltjes fier en trots een knalgeel boterbloempje naar boven piepen. Ik heb M. direct gebeld en hij was dolenthousiast. Vanavond drinken we er een glaasje op.

Beloning

Thuis een scriptie schrijven valt soms niet mee. De ene dag ga je lekker, de andere dag krijg je geen letter op papier. Soms zie je het helemaal zitten en het volgende moment denk je dat je je deadline nooit gaat halen. Om het schrijven zo leuk mogelijk te houden beloon ik mezelf met breaks. Een break voor een grote koffie met opgeschuimde melk, een kwartiertje zonnebaden, een stuk appelkruimeltaart of een break om alle uitgebloeide bloemetjes uit de planten op het dakterras te halen. Zelfs stofzuigen of een wasje in de zon hangen worden op deze manier een leuke bezigheid.

Maar de beste break is toch wel een rondje lopen door het Juliana van Stolbergpark. Tijdens mijn laatste ronde zag ik een grote groep pubers die spijbelden tijdens hun wiskundeles in de zon liggen, moeders met hun kinderen in de zandbak spelen, drie opa's die op een bankje de krant lazen, een Marokkaanse praatgroep en een grote groep streetdancers die in de zon oefenden voor hun voorstelling. Het is werkelijk een verademing om te beseffen dat er in de wereld meer gebeurt dan enkel mijn kijkersonderzoek en scriptie.

Scriptietime!

Na één seizoen/ tien maanden/ veertig afleveringen keihard werken en heel veel lachen is het dan eindelijk zover- de zomerstop. Twaalf weken lang kunnen jullie genieten van de zomerherhalingen. Het kantoor in Diemen Zuid heb ik verruild voor mijn eigen huis en tuin en jawel, nu is het dan echt tijd om mijn scriptie te schrijven. Vandaag ben ik begonnen met een blok inspiratie opdoen op het dakterras. Een erg belangrijke en onmisbare fase voor een goede inhoudelijke scriptie op HBO-niveau. Verdere ontwikkelingen volgen...