Mannenpraat

Over echte mannen gesproken. Vanochtend heb ik er zomaar twee ontmoet. Grote, stoere en knappe knullen met échte mannelijke eigenschappen. Mijn intercity had vertraging. Ik zou mijn aansluiting niet halen. Sjokkend kwam ik de trein uit, tot het moment dat ik zag dat het treintje dat ik wilde halen, er nog stond. Net toen ik besloot mijn sprint in gang te zetten, zag ik de donkerblauwe deuren sluiten. Op dat moment hoorde ik iemand schreeuwen 'rennen!' Ik veranderde van koers en rende met ferme stappen naar de treindeuren die door de twee mannen open werden gehouden. Vanuit een helikopterview zag ik mezelf sprinten; beiden tassen stevig in mijn handen geklemd en mijn blonde haar deinend op mijn rug. Hijgend en zelfverzekerd verminde ik iets vaart en rende de trein in. De mannen haalden precies tegelijk hun handen van de deuren en deze sloten sissend. Ik slaakte een gilletje van blijdschap en dankbaarheid en lachte naar de jongens. Zij gaven elkaar slechts een stoere en bescheiden hoofdknik en verdwenen allebei in een andere coupé.

Beter laat dan nooit

Zijn verschijning in Rozengeur en Wodka Lime, ONM en Wie is de Mol? is jammer genoeg en op onverklaarbare wijze totaal langs mij heen gegaan. Gisteravond viel ik bijna van de bank tijdens het kijken naar de politieserie Spoorloos Verdwenen. In de rol van Nick van Dam, hoofd van rechercheteam Special Team Vermiste Personen zag ik hem voor het eerst. Na een diepe indruk op mij achtergelaten te hebben kwam ik er googelend achter dat zijn naam Chris Tates is. Tevens kwam ik achter de volgende feitjes; Chris…

• Speelde zowel moordenaar als lijk in Baantjer;
• Houdt niet van mannen die hun haar verven en het alleen maar over hun werk hebben;
• Wil ooit nog eens van Canada naar Vuurland fietsen.

Wat een man!

Vitaminen zijn gezond

Op mijn eerste dag op de redactie trad ik binnen in de wereld van Sonja Bakker. Met name ‘s ochtends dacht ik dat het een collega was. Zo tegen elven, toen de lunch eraan zat te komen begonnen de vrouwen op de afdeling over Sonja te bakkeleien. In mijn naïviteit ging ik er vanuit dat Sonja waarschijnlijk een dag vrij was of op een andere afdeling werkte. Ik stelde mezelf gerust met de gedachte dat ik haar wel zou ontmoeten bij de lunch. Een uur later stond ik met dienblad in de lange rij te wachten terwijl de gesprekken die om mij heen gevoerd werden grotendeels langs mij heen gingen. Er werd wat gepraat over crackers, salades en vruchtenhagel. Sonja was nog steeds niet in de kantine gearriveerd.

Juist toen ik me zorgen begon te maken (immers, ieder programma luncht met het hele team, er is geen discussie mogelijk om eens bij een andere redactie aan te schuiven, waar bleef Sonja?) drong het tot me door dat Sonja iemand was die een boek heeft geschreven met daarin voor al die vrouwen op mijn afdeling (en ook nog voor een héleboel andere vrouwen, zó attent) lijstjes waarop staat wat ze mogen eten. Een tijd lang verkeerde ik in totale verbazing, verrassing en stond er gek van te kijken. Collega J. vertelde vol trots dat ze rond de klok van vier nog ‘een kiwi’ mocht en zelfs ’s avonds nog ‘een speculaasje’. J. had echt geluk volgens een andere collega die verbitterd zei ‘week drie, dag zeven’. Ze was al veel verder en moest op haar cracker appelstroop leven tot ze haar andijviestamppot mocht.

Inmiddels ben ik aardig aan de Sonjabakkerende- collega’s gewend. Ik ben werkelijk erg blij voor ze als ze weer een middag hebben overleefd op één bruine boterham met 30+ kaas. Aangezien ik altijd een beetje achter de feiten aanloop zag ik gisteravond voor het eerst de verschijning van Sonja in het programma Je echte leeftijd. Zeer informatief en vernieuwend vertelde onze Sonja aan de te forse kandidaat dat zij drop beter kon verruilen voor appels. De malibu-cola kon ze beter omwisselen voor jus d’orange. En ohja, bij het bekijken van de inhoud van de koelkast werd Sonja verdrietig. Daarom legde zij er wat fruit in en wel twee stuks voor iedere dag. Immers vitaminen zijn veel gezonder dan suikers. Weten we dat ook weer.

Assepoesters van Nederland


Dames en heren het was deze week weer zover. De huishoudbeurs vond plaats in de Amsterdam RAI. Nu heb ik al vaker geschreven over deze fantastische vrouwenbeurs. De gevoelens die het in me oproept; ik zou er een boek over kunnen schrijven. Misschien is er wel een markt voor, dat zou ik eens moeten uitzoeken.

Dinsdagavond zat ik in het halletje van de Sprinter (je weet wel, zo'n gepimpte metro van NS) naar Amersfoort. Rechts van me zaten ze. De ijkpersonen. De vrouwen die model hadden kunnen staan op alle abri's, boekjes en flyers die ooit voor de huishoudbeurs zijn gedrukt. Twee waren er van middelbare leeftijd. De meeste rechtse vrouw was nog jong, maar gedroeg zich als een middelbare vrouw. Het was vast na de komst van haar eerste kind dat zij radicaal besloot te gaan voor een kort (iets te chocoladebruin gekleurd) kapsel en haar favo winkels om te ruilen voor Miss Etam. Waarschijnlijk verruilde ze haar verroeste omafiets ook voor een degelijke Gazelle met lage instap en dubbel kinderzitje. Trendgevoelig als ze is koos ze op de dag van het uitstapje voor een 3/4 spijkerbroek, lekker stappers met veters en een jasje met bontkraag. Ze stylde het geheel af met een sjaal in de kleur van haar oorbellen en bril.

Ik keek de vrouwen ietwat schaapachtig aan en probeerde ze zo goed mogelijk in me op te nemen. Ze aten sultana's die ze gekregen hadden bij een stand. 'Lekker he', zei de een. 'Echt heel anders', zei de ander. Daarna ging het gesprek over op de gadgets die ze hadden gescoord; de vrouwen waren namelijk beladen met tassen. Ik spitste onmiddellijk mijn oren maar de inhoud bleek ondergeschikt aan de tassen zelf. 'Lekkere gekke' oranje tassen met schuine band, een grote kleurrijke babytas van Prenatal (ook de middelbaren droegen hem trots, alsof ze met gemak nog tientallen baby's zouden kunnen krijgen) en daarnaast nog verscheidene handige draagtassen.

De meest rechtse vrouw checkte de klittebandsluiting van een van haar tassen en besloot te zeggen dat 'deze' haar handig leek voor kleine boodschappen. De middelbaren knikte wat zuur en zeiden dat ze het met haar eens waren. Toen zei de meest linkse vrouw dat ze de 'baby-tas' ging gebruiken als sporttas. Ze deed namelijk sinds kort fitness. Ze moest wel. Dat vond de vrouw met de korte coupe een verstandig idee (zowel het sporten zelf als het sporttas-idee).
En zo babbelden ze door over hun geweldige grote plastic 'gratis' tassen en verlieten bij station Baarn bepakt en bezakt de trein.

Ik ben zeer benieuwd wat het thema stout dit jaar precies in deze vrouwen heeft losgemaakt.

Echte liefde

Gisteren haastte ik me weer eens naar de trein, plofte in de intercity naar Amsterdam, ritste mijn tas open op zoek naar muziek en vond daar een pak hart-koeken dat M. die ochtend stiekem in mijn tas had gestopt.

Opdringerig gedrag

Zo enthousiast als ik enkele jaren geleden was over de gratis kranten, zo'n catastrofe is het vandaag de dag. Iedere ochtend haast ik me in de ochtendspits naar het station alwaar ik mijn prachtige zwarte omafiets stevig aan een rek vastzet. Het is iedere dag weer een opluchting als ik een plekje heb gevonden en mijn fietsje met een goed gevoel kan achterlaten in de weet dat ik hem 's avonds weer terug zie. Toch wordt de opluchting de laatste tijd bruut afgebroken omdat ik mijn fietssleutel nog niet aan mijn keycoard heb geklikt en ze er al staan. Misschien zijn ze nog wel erger dan de mensen die leuren met foto's van dansende beren en zielige bevers; de mensen van de gratis kranten. De mensen van Metro (lees: vrolijke studenten in warme oranje jassen met gekke sjaals) treden meestal op de voorgrond en kan ik soms nog redelijk ontwijken. 'Ik hoef hem niet', 'ik heb hem al' of slechts een vriendelijke 'nee-bedankt-hoofdknik'. Maar dan begint de ellende pas. Precies naast de schuifdeuren van het station staan de mensen van de Spits (lees: armoedige look, niet bijster knap maar ozo 'aardig'...). De vrouw die aan de kant van de bloemenkiosk staat is verreweg het meest verschrikkelijk. Ze praat hard, echt te hard op de vroege ochtend en ze kan geen zin maken zonder daar het woord 'mefrou' aan vast te plakken. Als je de krant aanpakt: 'asstublief mefroouuuu!', als je de krant weigert: 'is goed, fijne dag mefroouuuu' en als je met haastige spoed doorloopt, al krampachtig op je horloge kijkend alsof de kans erin zit dat je je trein mist zegt ze alsnog 'wilt u de Spits mefroouuuu?'. Op een dag zei ik mans, krachtig en zeer overtuigend: 'NEE MEFROU!'. Daar schrok ze best van. Ach, het was niet mij bedoeling om haar pijn te doen, maar ik ben er nu eenmaal gek op zelf een krant uit zo'n rek te pakken of beter nog: een van het kofferrek in de trein, me vervolgens heerlijk te settelen en lekker het nieuws te lezen.

Dansen

M. leerde ik dansend kennen, ook al ging hij geloof ik wat soepeler dan ik. M. kan goed dansen; op het ritme van de muziek laat hij zich volledig meeslepen in een club/bar-dancing. Daarbij weet hij altijd relaxt en stoer te kijken. Niets is erger dan mensen die dansen met verkrampte of onzekere gelaatsuitdrukkingen. Ik waag me soms ook aan een dansje, maar zit vaker met mijn billen op een kruk. Maar toch moet ik zeggen dat wanneer ik dans, ik me volledig laat gaan. Zaterdag was zo'n nacht met Fje. We begonnen rustig, met een witte wijn in de hand, wiegend en babbelend. Het wiegen ging over in lekker bewegen. Het bewegen ging uiteindelijk over in dynamieke dansjes waarbij armen, heupjes, bovenlichaam en benen naar hartelust heen en weer zwaaiden. Zwetend en al werden we rond half vijf van de dansvloer geveegd omdat de lichten aangingen.

Woordenschat

Sinds een paar weken heb ik weer een fantastisch bijbaantje. De tijden van sloven in de horeca, sorteren van andermans post en de dag doorbrengen in een gele polo maat XL zijn (hopelijk) voorgoed voorbij. Zo ook de tijden van mensen naar hun plaats brengen voor de Disney show en de tijden van leuren met kaartjes van feesten waar je zelf niet eens naar toe wilt. Eindelijk kan ik mijn talent inzetten om geld te verdienen. Bij een trendwatcher uit Laren. Ik help haar met schrijven van trendprognoses voor 2008/2009. Ik ben dus al helemaal op de hoogte van de trends in lingerie en kinderkleding volgend voorjaar. Bovendien heeft mijn woordenschat een ware sprint getrokken en kent nu de volgende woorden: batist, twill, nickyvelours, katoenmodaal-elastan, broderie, toplin en last but not least; seersucker.