Ben & Elly

Vanochtend vroeg ben ik er maar weer eens mee begonnen. Zwemmen. En dat gaat als volgt. Ik sleep mezelf uit bed, hijs mezelf in bikini, trainingsbroek en Ugg's en loop naar het zwembad. Om vijf voor zeven sta ik in de startblokken, omring door vrouwtjes en mannetjes in de leeftijdscategorie 65+.

Ik trek me niets van de gemiddelde leeftijd aan, probeer niet te denken aan schimmelvoeten, haaruitval en andere nare kwaaltjes die andere mensen zouden kunnen hebben en zwem fier de eerste vijftig meter rechtzodiegaat. Aan de andere kant van het zwembad neem ik een kleine pauze van enkele seconden en dan draai ik me om. Dit herhaal ik tot vervelens toe.

Vanochtend baalde ik weer eens dat ik niet zo supersnel kan zwemmen, want dan had ik een van de vier 'snelle banen' kunnen plaatsnemen. Maar nee, Kaneel zwemt tussen de bejaarden. De meeste negeer ik (de man met die baard en die enge ogen, die trage vrouw met die badmuts en haar gezicht altijd met de rechterwang naar de waterkant gedraaid, die vrouw die steeds weer naar me glimlacht) maar twee mensen kon ik vanochtend niet weerstaan en dus luisterde ik ze -wanneer dat kon- af.

Het gaat om een oude man en een oude vrouw, laat ik ze voor het gemak Ben en Elly noemen. Ik was al snel ontroerd hoeveel de twee met elkaar bespreken, en dat terwijl ze in een redelijk rap tempo (vergeleken bij die man met die baard en die vrouw met die badmuts) zwemmen. Ik vang een gesprek op over kunst.

Ben: 'Ik zag van de week dus weer een paar werken van Munch. En die verbaasde me zo, het was weer zo anders dan wat we van hem gewend zijn.'
Elly: 'Leuk is dat he, ineens zo'n hele andere stijl. Weet je nog dat we in dat museum in Antwerpen waren?!'

Even later ging het over een (kunst?) boek.

Ben: 'Ik wil dat boek zo graag voor je bestellen. Maar hij kan nog steeds niet geleverd worden aan die winkel. Dus ik heb er laatst maar even een mailtje uitgegooid. Ik denk ik vraag het gewoon. Nee heb je, ja kun je krijgen.'
Elly: 'Overdag of 's avonds?'
Ben: 'Wat overdag of 's avonds?'
Elly: 'Die mail!'
Ben: 'Overdag gewoon, ja dat is geen probleem. Dat doe ik gewoon overdag.'
Elly: 'Heel lief van je dat je zo je best doet voor dat boek. Ik ben zo benieuwd.'

Lief stel,denk ik al zwemmende. Ze houden beide van kunst en lezen. En zwemmen. Tot ik er twee baantjes later achterkom dat de verhoudingen iets anders liggen.

Elly: 'Ik begrijp dat wel van Trudy. Theo kan ook precies zo reageren als we bij mensen op visite gaan.'
Ben: 'Ja, maar bij Trudy is dat toch wel anders...'
Elly: 'Hoe goed ken jij Theo nou?! Dat weet je niet Ben, ik denk dat ik precies begrijp waarom Trudy zondag zo reageerde.'

Ja, mensen. Een affaire in het zwembad. Op een ordinaire dinsdagochtend rond de klok van half acht. En rond acht uur staan ze samen te douchen.

Meneer

Aan het einde van de middag genoten van de najaarszon die op straat scheen en dronken we in de voortuin wijn met de overburen en hun baby. Laatstgenoemde nuttigde net haar fles toen er een grijze Renault ietwat twijfelachtig aan kwam rijden en vlak voor de deur stopte. Er stapte een mannetje uit met grijs haar, die vroeg of hij een foto mocht maken van ons huis. Hij was samen met zijn dochter, die harpiste bleek te zijn, en vertelde dat hij in ons huis was geboren. Luisteren kon meneer niet meer zo heel erg goed, maar vertellen des te beter. Verhalen over de oorlog, de bakkerij van zijn opa en de opbouw van zijn stamboom werden uit de doeken gedaan. En daarom was het voor meneer Jonkman wel heel bijzonder om te zien dat behalve de gevel ongeveer alles was veranderd aan het huis. Gelukkig vond hij dat het huis keurig was verbouwd. Hij was er 35 jaar niet geweest en was blij te zien dat kleine dingen, zoals het verroeste hekje in de voortuin, onveranderd waren. En toen hij weg liep, en wij minestrone aten, riep hij dat hij er ook altijd zo bij zat op zomerse dagen. Zo in de voortuin met een glaasje wijn. En dat vond ik best een gezellig idee.