Aleyna deel twee

Terwijl ik door de lentezon wandel bedenk ik me dat Aleyna zich naast haar hoofdbaan kleding repareren, zich ook bezig houdt met kleding stomen. En mijn beige, lange jas van ZARA kan op zijn zachtst gezegd wel een stoombeurt gebruiken. Mijn moeder zou deze jas een "tussenjas" noemen. Niet winters, niet zomers, maar PER-FECT voor deze tijd van het jaar. Aangezien mijn zwarte leren jasje weer gemaakt is en na jaren ook weer aan het lusje opgehangen kan worden aan een kapstok, besluit ik van jas te wisselen en terug te gaan naar Aleyna.

Aleyna neemt de jas aan, spreidt hem theatraal uit over haar toonbank en zet haar bril op om de jas van top tot teen te kunnen bestuderen. Als een dierenarts die deskundig het zere pootje van een hond bekijkt richt ze zich op de vlekken op het voorpand en bestudeert ze eerst de linker- en dan de rechtermouw. Na een kleine twee minuten is ze klaar en knikt tevreden. Een tientje kost het en dan kan ik mijn jas geheel fresh over een dag of vier weer in ontvangst nemen. Ik krijg een oranje bonnetje, groet vriendelijk en loop de zaak uit.

Dan roept ze me ineens terug. Ik verstijf me en draai me om. Ze heeft weer die strenge blik. Ze vraagt me even mee te kijken naar de rechterzak op de jas. 'Hier zit een héél groot gat', zegt ze tegen me. Daarna vraagt ze wat ik ermee wil. Ik stamel dat ik het zeer op prijs zou stellen als Aleyna het gat zou repareren. Voldaan krabbelt Aleyna op de afgiftebon + REP 5,- Ietwat vertwijfeld verlaat ik het pand.

Het beeld van de schaar en Aleyna's blote knieën en bovenbenen laat me tot op de dag van vandaag niet los.

Aleyna deel één

Ik toog vanochtend rond de klok van tien naar Aleyna. Ik liep er op een of andere manier heel nonchalant bij. Goed uitgeslapen, een chocoladecroissant in mijn hand en een grote Franse rieten mand om mijn arm. De zon scheen en ik kon niet wachten om bij Aleyna mijn gerepareerde lievelingsbroeken en leren jasje op te halen. In het winkeltje van Aleyna wachtte ik op Aleyna. Boven de toonbank heeft Aleyna een vrij groot portret van zichzelf hangen, wat fijn is, want ook al is ze dan achter, je hebt het gevoel dat ze toch ook een beetje bij je in de buurt is.

Op het kledingrek hangen de gerepareerde goederen netjes te wachten op hun eigenaren en als Aleyna met een centimeter om haar nek aankomt om mijn bonnetje aan te nemen, loopt ze in één rechte lijn op haar doel af. Ze weet mijn setje gerepareerde kleding direct te vinden. Zelfverzekerd haalt ze het jasje van de hanger en laat me zien hoe ze de voering van de mouw vakkundig heeft hersteld. Dan wordt ze eventjes heel streng. Ze kijkt me me met haar donkere ogen aan, laat haar wenkbrauwen iets zakken en zegt: 'het lusje was ook kapot...' Aleyna laat duidelijk even een stilte vallen voor een eventuele reactie van mij. Die komt niet. Dan vervolgt ze ietwat bazig: 'dus dat heb ik meteen gerepareerd.'

In de blauwe spijkerbroek zit een nieuwe rits. Waar een jaar garantie op zit, vertelt Aleyna. Maar ik hoef het bonnetje ABSOLUUT niet te bewaren, want, zegt ze; 'ik herken mijn ritsen echt uit duizenden...'. Er valt nu een geheimzinnige stilte. Er komt een trendy vrouw met een pittig blond kapsel binnen die geen idee heeft van Aleyna's unieke naaiprestaties. Aleyna buigt zich over de toonbank, klapt broek nummer twee theatraal open en zoekt dan de plek op waar het allemaal om gaat. Een doorgesleten plek recht naast de rits, ofwel: precies DAAR, op de plek van de- mijn verloskundige zou zeggen: fagiena-. Ik heb DAAR nog nooit eerder een slijtplek gehad in mijn spijkerbroek, en ik weet de oorzaak niet, maar volgens Aleyna komt ze het toch wel geregeld tegen. Ze zegt: 'ik heb dit echt goed gerepareerd mevrouw, maakt u zich geen zorgen. Het is echt heel erg stevig, en weet u, als het weer stuk gaat: het is toch ook de mode.' Ik dank Aleyna en pak mijn portemonnee uit de mand om te betalen.

Dan ineens tilt ze haar voet op en vervolgens haar hele been. Boven de toonbank zie ik nu Aleyna's knie torenen met in haar spijkerbroek een keurige rechte scheur, nee, KNIP, van minimaal tien centimeter. Maar Aleyna laat me ongevraagd nog meer zien. Ze doet haar blouse omhoog, en er komt meer en meer been tevoorschijn. Ook op haar bovenbeen zitten twee enorme gaten. Haar ogen beginnen te twinkelen en dan zegt ze: 'dit doe ik ook allemaal zelf...'. Het wordt mij teveel. Ik besluit te betalen. Mijn blik blijft rusten op de enorme zilverkleurige schaar die op de toonbank ligt. Ineens bekijk ik Aleyna door andere ogen.

Mevrouw Pistache

Men waarschuwde mij al voor haar. De mevrouw van IJssalon Pistache. Want ook al is alles in haar salon roze, spaart ze koelkastmagneten die met het thema ijs te maken en hebben en spreekt ze kinderen aan met teksten als: 'Beste afzwemmers en jarigen, komen jullie het Mickey Mouse-ijsje of toverfee-ijsje binnen 1 week halen?', toch moet je op je hoede zijn. Zo schijnt. Haar uitstraling en toon is gezellig en vriendelijk, maar o wee als er iets niet gaat zoals mevrouw Pistache dit het liefste ziet; dan kan de sfeer in de salon zomaar ineens helemaal omslaan. Zo bestelde er ooit iemand een combinatie van twee bollen ijs waar mevrouw Pistache niet achter stond. Hij kreeg het ijsje niet mee, en heel gezellig werd het die avond ook niet meer.

Een gewaarschuwd mens telt voor twee, dus daar ging ik. Toen ik de ijssalon binnenstapte vroeg ik me af: waarom is alles hier roze? Mevrouw Pistache gaf me direct antwoord, middels een duidelijke uitleg op de muur. Op een roze bord met daarop een afbeelding van een goed gevulde oubliehoorn staat met duidelijke, ronde, vrolijke letters geschreven: 'Bij roze denk je aan zoet. Van roze word je vrolijk. Roze past perfect bij ijs.' Oké, helder. Maar er volgt nog een aanvulling:  'bij groen denk ik aan bomen en planten' en 'mango vond ik ook leuk, maar is al in gebruik' en: 'Torino, Rome of Pisa past niet bij mij'.  Dat het maar duidelijk is, waar mevrouw Pistache aan denkt, en wat bij haar past.

Ik houd toevallig ook veel van ijs en ook van roze en mevrouw Pistache glimlacht zowaar ook nog naar me, dus voor mijn gevoel kan het vandaag onmogelijk verkeerd gaan. Vol vertrouwen wacht ik op mijn beurt en bekijk ik de foto's van de kinderen die - binnen een week na hun verjaardag of afzwemmen- hun Mickey Mouse of toverfee ijsje ophaalden. Ze zien er over het algemeen best gelukkig uit. Ik probeer maar even niet te denken aan de kinderen die later dan zeven dagen de salon binnenstapten met hun zwemdiploma op zak.

Dan ben ik aan de beurt. Een jong meisje met lang bruin haar vraagt wat ik wil hebben. Ik twijfel geen seconde en ga voor mijn lievelings versie: een wafel met ijs en slagroom. Ik zie het meisje ietwat onzeker kijken. Met mijn liefste: 'eerste dag? geen probleem! blik' kijk ik het meisje aan. Ze kijkt om zich heen en zoekt oogcontact met mevrouw Pistache, die op dat moment zeer geconcentreerd de bak met discodip aan het bijvullen is. 

Het meisje wacht geduldig totdat haar baas klaar is en vraagt haar dan: 'verkopen wij wafels?'. Mevrouw Pistache geeft geen antwoord op de vraag, maar kaatst de bal terug. Ze zegt: 'wat denk je? Denk je dat wij wafels verkopen?'. Het meisje gaat met haar hand door haar haar en zegt dan: 'Eh... ja!.' Mevrouw Pistache vervolgt: 'en waar zouden die dan moeten liggen?'. Er ontstaat een scene waarbij Pistache het meisje meeneemt naar achter en een gecodeerde doorzichtige plastic bak uit de voorraadkast schuift. Ik hoor Pistache en het meisje niet meer, maar het is wel duidelijk dat ze uitleg krijgt over de wijze waarop wafels bewaard dienen te worden, en de wijze waarop je wafels uit de doos pakt en meeneemt naar voren. Misschien vertelt Pistache haar zelfs nog wat informatie over de oorsprong van ijswafels, of neemt ze de ingrediënten van het koekje door. 

Na de wafelscene beginnen we dan eindelijk met het ijs. Ik twijfel nog even over iets met cheesecake, basilicum of stukjes koek, maar besef me meteen dat we het voor ieders plezier maar beter wat simpel kunnen houden en bestel een bolletje vanille met een portie slagroom. 'OEI', hoor ik Pistache zeggen. Haar ogen kijken me doordringend aan. Dan vervolgt ze tegen het meisje: ' één bol ijs, dat gaat niet op een wafel. Dat werkt niet. Dat gaat gewoon niet.'. Maar voordat iedereen in paniek raakt gaat ze positief verder: 'maar gelukkig wil deze mevrouw slagroom, want met slagroom, gaat het dus wel!'. Ik kan wel janken van geluk. Maar voordat we aan hoofdstuk drie: slagroom toekomen, moet ik eerst nog maar eens zien dat we de ijsscene overleven. There we go.

Pistache recht haar rug, kijkt strak naar voren en maakt dan een zeer, zeer platte hand. Waterpas, ik zweer het. Ze zegt: 'bij het maken van een wafel is het essentieel dat je de wafel altijd op een platte hand legt. Alleen dan zal het gewicht van het ijs de wafel niet doen breken'. Het meisje kijkt steeds nerveuzer, maar is zeer geconcentreerd en wil er vol voor gaan. Ze maakt een platte hand, schept een bol vanille-ijs uit de vitrine en we zien  het ijs langzaam neerdalen op de wafel, die heel blijft. Ik kijk achterom en verwacht dat de overige bezoekers beginnen met klappen en juichen, maar het is muisstil. Je kunt een spikkel horen vallen.

Op naar de slagroom. Het meisje gaat met platte hand, wafel en ijs richting de slagroommachine. Pistache maakt ondertussen een nieuwe bestelling, maar is tevens ook met haar volle aandacht bij mijn wafel. Mijn hart gaat sneller kloppen. Seconden lijken minuten te duren. Minuten uren. Uren dagen. Ik probeer me te concentreren op mijn ademhaling. Dan draait het meisje zich om en lacht. Op haar platte hand zie ik mijn wafel perfect gevuld met ijs en slagroom. Zelfverzekerd pakt het meisje wafel nummer twee en drukt deze op het ijs. KRAK...Pistache laat haar portioneerlepel langzaam vallen en draait haar hoofd naar links. Hier kan niemand meer omheen. De wafel is gebroken. 

Het meisje zwijgt. Pistache zucht. Iedereen denkt hetzelfde. Het ging zo goed. Dan zegt Pistache: 'zou jij zelf een gebroken wafel willen krijgen? Nee toch zeker?' Pistache verwijdert de wafel, geeft het meisje een reprimande over de hoeveelheid afgenomen slagroom en loopt dan naar achter om een nieuwe wafel te halen. Ze legt de smaaksensatie op haar platte hand en drukt dan héééééél langzaam de wafel erop. Ik geef het meisje snel een knipoog en dank het tweetal voor het werk dat ze hebben verzet. Met de wafel in mijn hand verlaat ik de ruimte waar een ietwat gespannen sfeer hangt en zie dan op de deur staan: 'Hoe verdrietig je ook bent, ergens op de wereld heeft iemand net zijn ijsje laten vallen'.

Het magazijn onder de HEMA

Fje en ik hebben vrijdag een grootse en meeslepende ontdekking gedaan. We liepen vanaf mijn huis met de kinderwagen richting de stad voor koffie en taart. En omdat we de wagen bij ons hadden stonden we naast de afbakpistoletten en HEMA wijnen te wachten op de lift naar boven. Eenmaal in de lift bleken we niet de enigen. Een vrouw met droge bruine krullen, een turquoise polo en een grote lach zei ons dat wij eerst met haar mee zouden gaan naar 'beneden'. Fje en ik keken elkaar aan en vroegen de mevrouw, die ondertussen snel en efficiënt een tiental tevens turquoise HEMA kratten opvouwde en opstapelde, of zij soms naar het magazijn ging. 'Ja', zei ze. 'In de kelder hebben we de voorraad'.

Op dat moment opende de liftdeuren en zei de HEMA dame uiterst vriendelijk: 'kijk maar even hoor!'. En dat deden we. We zagen een magazijn met hetzelfde vloeroppervlak als de winkel en onze monden vielen open. Stellingkasten vol met ordners in alle bekende HEMA kleuren, honderden stompkaarsen en kasten vol met servies. Kleding, schoonmaakartikelen, schoolspullen... En vooral véél van alles. Nu heb ik de neiging om als er van iets véél is, er iets van mee te nemen. Fje en ik fantaseerden erover hoe het zou zijn het magazijn in te gaan, de hele wagen vol te proppen met de meest fijne HEMA items en via de achteruitgang de zaak te verlaten. Maar natuurlijk deden we dit niet en zaten we vijf minuten later braaf aan een cappuccino en tompouce.

Na het taartje zocht Fje tussen de welbekende fijne HEMA shirts naar een taupe exemplaar in maat M, maar zag deze er niet tussen hangen. Ze vroeg het lijzige blonde HEMA meisje die op de afdeling rond liep of zij nog een M voor haar had. Ze antwoordde té snel 'dan moet hij er tussen hangen'. Bijna gingen we hiermee akkoord. Tot ik ineens het magazijn weer op mijn netvlies had en zei: 'zou je niet even in de kelder kunnen kijken of hij op voorraad is?!'. Ze schrok iets en spoedde weg. Even later rekende Fje het t-shirtje in maat M af en ik twee plastic bewaardozen geschikt voor diepvries en magnetron. Winkelen bij HEMA zal nooit meer hetzelfde zijn.

Aardige oude mannen

S. en ik waren ineens omring door mannen op leeftijd (60+), vanavond aan de bar. Het begon met een stel links van ons, twee collega's annex vrinden. Zij hadden net als wij borrelhapjes besteld en ineens raakte S. met de rechter en meest vriendelijke van de twee in gesprek. Ze vroeg aan het barmeisje een servet en die bood de man haar vervolgens vliegensvlug aan. Hij zei erbij dat hij hem nog niet had gebruikt. S. vroeg: 'hoe doet u dat dan?' en wees naar de kaasstengeltjes en gehaktballetjes die zij net als wij voor zich hadden staan. Hij wees haar op de bijgeleverde cocktailprikkers en zij zei zoiets als 'Aah!'. Al gauw kwam S. erachter dat de mannen niet kapot waren van de kaasstengeltjes. En omdat juist ons lievelingshapje was, kregen we er zomaar twee aangeboden. Wij konden het niet laten de heren een gehaktballetje terug te geven. Bood hij weer garnalen aan. En zo ging dat nog even door totdat S. zei 'nu zoek ik geen contact meer hoor, straks denkt hij dat ik met hem naar bed wil'. En dat was nu ook weer niet de bedoeling.

Toen we het gesprek met de twee (tijdelijk) hadden afgerond, ving ik een gesprek op dat de Larense heren rechts aan de bar voerden. Zij dronken een goed glas rode wijn en de linker, meest bruine van de twee zei: 'Ik was toen een jaar of 31 en ik was Prins Carnaval, en zij was 16 en dansmarike, en zo'n lekker wijf... En wat denk je? Kom ik haar laatst tegen op de sportschool, en ze is nog steeds lekker!'. De ander keek verrast op en was duidelijk blij voor zijn vriend. Ze mijmerden nog wat door over vrouwen en hielden het allemaal heel erg positief en vrolijk. De ander zei ook nog over zijn vrouw/vriendin: 'ik hou gewoon van haar, ik vind haar gewoon helemaal te gek, en ik kan er niets aan veranderen!'. Ah, lief, dacht ik. In de hoop dat hij het niet over zijn minnares/ assistente/ P.A. had.

Wij nog een drankje bestellen, zagen we dat de man van de servet en de garnalen in zijn upje de kaart aan het bestuderen was. Dus S. vraagt heel sociaal: 'u gaat nog wat eten?'. 'Ja ja, mijn collega had thuis nog een biefstukje liggen dat hij gaat opbakken, dus ik bestel er hier één. Wij wensen hem een fijne maaltijd, zien we hem ineens toch een kipsateetje eten. Had hij toch meer zin in. Toen het op was kwam hij echt nog even afscheid nemen, hop, van de kruk af en we kregen nog net geen drie zoenen.

En als klapper op de vuurpijl sprak de man van de hoek me aan. 'Mevrouw, ik kijk naar wat u allemaal bij u hebt, ik vind dat fascinerend en zeer intelligent staan' zei hij, wijzend naar de papieren, schrijfboekjes en agenda in mijn tas en de cameratas op de grond. Ik weet nog steeds niet of hij serieus was, maar door al die aardige mannen om ons heen konden we niets anders dan lief lachen en de heer samen met zijn glas rode wijn nog een fijne avond wensen aan de bar.

Synoniem voor uitje?

Twee meisjes in de trein.
Meisje1: Heb jij nog Sinterklaas gevierd?
Meisje2: Gisteren niet, maar vrijdag.
Meisje1: Oh, gezellig, en wat heb je gedaan?
Meisje2: Ik ben met mijn moeder en mijn zusje naar de sauna geweest.
Meisje1: Oh, heerlijk.
Meisje2: En jullie?
Meisje1: Wij zijn naar Yoep van het Hek geweest.
Meisje2: Leuk, zoiets kunnen wij volgend jaar ook wel doen.

Ben & Elly

Vanochtend vroeg ben ik er maar weer eens mee begonnen. Zwemmen. En dat gaat als volgt. Ik sleep mezelf uit bed, hijs mezelf in bikini, trainingsbroek en Ugg's en loop naar het zwembad. Om vijf voor zeven sta ik in de startblokken, omring door vrouwtjes en mannetjes in de leeftijdscategorie 65+.

Ik trek me niets van de gemiddelde leeftijd aan, probeer niet te denken aan schimmelvoeten, haaruitval en andere nare kwaaltjes die andere mensen zouden kunnen hebben en zwem fier de eerste vijftig meter rechtzodiegaat. Aan de andere kant van het zwembad neem ik een kleine pauze van enkele seconden en dan draai ik me om. Dit herhaal ik tot vervelens toe.

Vanochtend baalde ik weer eens dat ik niet zo supersnel kan zwemmen, want dan had ik een van de vier 'snelle banen' kunnen plaatsnemen. Maar nee, Kaneel zwemt tussen de bejaarden. De meeste negeer ik (de man met die baard en die enge ogen, die trage vrouw met die badmuts en haar gezicht altijd met de rechterwang naar de waterkant gedraaid, die vrouw die steeds weer naar me glimlacht) maar twee mensen kon ik vanochtend niet weerstaan en dus luisterde ik ze -wanneer dat kon- af.

Het gaat om een oude man en een oude vrouw, laat ik ze voor het gemak Ben en Elly noemen. Ik was al snel ontroerd hoeveel de twee met elkaar bespreken, en dat terwijl ze in een redelijk rap tempo (vergeleken bij die man met die baard en die vrouw met die badmuts) zwemmen. Ik vang een gesprek op over kunst.

Ben: 'Ik zag van de week dus weer een paar werken van Munch. En die verbaasde me zo, het was weer zo anders dan wat we van hem gewend zijn.'
Elly: 'Leuk is dat he, ineens zo'n hele andere stijl. Weet je nog dat we in dat museum in Antwerpen waren?!'

Even later ging het over een (kunst?) boek.

Ben: 'Ik wil dat boek zo graag voor je bestellen. Maar hij kan nog steeds niet geleverd worden aan die winkel. Dus ik heb er laatst maar even een mailtje uitgegooid. Ik denk ik vraag het gewoon. Nee heb je, ja kun je krijgen.'
Elly: 'Overdag of 's avonds?'
Ben: 'Wat overdag of 's avonds?'
Elly: 'Die mail!'
Ben: 'Overdag gewoon, ja dat is geen probleem. Dat doe ik gewoon overdag.'
Elly: 'Heel lief van je dat je zo je best doet voor dat boek. Ik ben zo benieuwd.'

Lief stel,denk ik al zwemmende. Ze houden beide van kunst en lezen. En zwemmen. Tot ik er twee baantjes later achterkom dat de verhoudingen iets anders liggen.

Elly: 'Ik begrijp dat wel van Trudy. Theo kan ook precies zo reageren als we bij mensen op visite gaan.'
Ben: 'Ja, maar bij Trudy is dat toch wel anders...'
Elly: 'Hoe goed ken jij Theo nou?! Dat weet je niet Ben, ik denk dat ik precies begrijp waarom Trudy zondag zo reageerde.'

Ja, mensen. Een affaire in het zwembad. Op een ordinaire dinsdagochtend rond de klok van half acht. En rond acht uur staan ze samen te douchen.