Verwarring op het pompstation

Enige tijd geleden krijg ik de tankpas van onze productieauto mee. Omdat we weer eens diep in Zeeland opnames hadden en ik dit keer met eigen vervoer ging, was dat wel zo handig. Collega M. overhandigde mij de pas en ik stak hem tevreden in mijn tas. Collega L. wist mij nog te vertellen dat ik moest 'doen alsof ik een vervangende auto had' als het pinapparaat daar om vroeg. 'Ik zou het wel zien' en op de bewuste ochtend stopte ik in alle vroegte bij SHELL om daar de wagen vol te gooien met FuelSave Euro 95. Lekker zuinig. Afijn, ik had getankt en sloot aan in de rij van de kassa. Toen ik aan de beurt was pakte ik trots de zilveren pas en liet deze aan de meneer zien. 'Code', zei de meneer kortaf.

Fuck, ik was vergeten te vragen wat de code was. 'De code weet ik niet, maar ik stap even uit de rij en dan bel ik mijn collega even' zei ik. De meneer bromde. 'Wel zo handig als je de code weet als je een pas gebruikt!' zei hij iets te hard. Ik deed twee stappen naar links, en belde M. Direct gaf ze me de code en kon ik weer naar rechts stappen om af te rekenen. Fier haalde ik de zilveren pas door het apparaat en toetste ik de viercijferige code in. Maar wat bleek, de meneer vertrouwde mij niet met de pas. 'Heb je die pas vaker bij je?' vroeg hij. 'Dit is de eerste keer' antwoordde ik braaf. Terwijl ik aan het toetsen was vroeg de meneer: 'Hoort de pas bij de auto...?!' Kort en resoluut antwoordde ik 'ja'.

Op dat moment kwam DE vraag. 'Vervangend vervoer?' Ik dacht aan de tip van collega L. Altijd ja drukken, want anders moet je kilometerstanden en andere getallen in gaan voeren. Juist op dat moment brak er iets in de meneer achter de kassa. 'Je had nee moeten drukken', zei hij boos en wantrouwend. 'Nee' zei ik, 'ik moet op ja drukken, het gaat helemaal goed'. 'Nee!' riep hij. 'De pas hoort toch bij de auto!'. 'Toch niet zei ik. Ik zag dat de transactie was gelukt. Ik griste de bon uit de handen van de nu boze meneer die nog wel even door wilde praten en zei 'hartelijk dank en nog een fijne dag'. Toen ik wegliep hoorde ik hem witheet tegen de vrouw achter mij in de rij zeggen: 'en ze wist de code ook al niet!'.

ON Y VA!

Het leek me nou altijd al zo enig dat wanneer je een rijbewijs hebt, je zomaar kunt bedenken: ik rij nu naar Frankrijk! Ik bedacht het, samen met Moos en nam drie dagen vrij. Morgenochtend is het zover, dan vertrekken de dametjes voor een aantal dagen naar de Franse zon, om uit te rusten, wijn te proeven en hun boekje te buiten gaan wat betreft de kaashobby. Ik kan het bijna niet geloven, zo stoer en enig vind ik dit. Ja, ik blijf mezelf verbazen: on y va!