K a n e e l

Blaren

Gisteravond was ik natuurlijk Tha Bomb op m'n nieuwe schoenen maar ik had kunnen weten dat dat geluk niet van lange duur kon zijn. Mijn blaargevoelige enkels zijn flink de pineut geworden. Blaar één, op de linkerenkel ontdekte ik vlak voordat ik naar bed ging. Blaar twee, minstens drie keer zo groot, ontdekte ik vanmorgen. Optimistisch als ik ben trok ik de ozo hippe muiltjes tóch nog aan op weg naar m'n werk. In de bus ging ik echter schichtig achterin zitten om ze snel te verwisselen met de inmiddels totaal naar m'n voet gevormde asfaltkleurige Palladium gympjes. Een opluchting van korte duur. Het vele lopen op het werk is mijn enkels niet ten goede gekomen. Ondanks de pleisters en de oude vertrouwde gympen hebben mijn voeten het vandaag zeer zwaar te verduren gehad. Ik liet dit zo min mogelijk merken aan m'n collega's. Wel stond ik, figuurlijk uiteraard, te springen toen er gevraagd werd of iemand even in de spoelkeuken kon gaan STAAN. Mijn blaren zijn hardnekkig, en ze liggen beiden compleet open. Het blaarvocht dringt door de pleister zo de sok door. Zullen mijn ranke enkels ooit nog helen of blijven de nieuwe schoenen voor de rest van de zomer in de kast liggen? Ik houd je op de hoogte.