La Noyéé
De batterijen van m'n discman waren op. Het was eigenlijk te koud in m'n vestje. M'n buik deed pijn. En dan liep ik ook nog door Hoog Catharijne (wie wordt daar niet chagereinig van, die rottige vloer, dat lelijke licht). Van verre hoorde ik wat klanken... Het was de accordeon speler. Hij speelt elke dag. Ik hoorde de klanken van Amélie. Nummer vijf. La Noyéé. M'n lievelingsmuziek. Het stuk naar de Jaarbeursuitgang is vrij lang en even kon ik me voorstellen dat ik in Parijs liep. Helaas kwam ik bij de roltrap aan, moest ik m'n ogen open doen en zag honderden bejaarden bij de reisbussen staan wachten, wat smoezelige zwervers en een enge hond en die vreselijke (ook al zou ik er gegijzeld worden, ik zou nog geen druppel koffie aanraken)louche koffiekeet gemaakt van grijs beton waar tot diep in de nacht eenzame mannetjes bier zitten te drinken. En dan weet je weer, ik ben in Utrecht.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten