K a n e e l

Later

We fietsten vanmiddag even naar de stad. Moos en ik. We haalden twee grijze vrouwtjes in. Ze kletsten erop los. Even later zagen we ze zitten op het bankje bij de Italiaan. Lekker even een ijsje eten. Later op de middag spotten we ze met koffie en gebak op een terras van een restaurantje. Zo worden wij later ook zeiden we. De hele dag kletsen en heel veel geld spenderen bij de banketbakker. Elke dag bij elkaar op de koffie. En veel herinneringen ophalen. Geen stress, geen deadlines, geen afspraken met anderen. Of nouja, zo af en toe, maar vooral niet al te vaak. We kijken er best naar uit. Rimpels tegen die tijd zijn ook geen probleem. Toch maken we ons echter zorgen om één ding. Het zou vreselijk zijn als Moos sneller dan ik de dingen niet meer zo helder op een rijtje heeft. Ze is bang dat het op relatief jonge leeftijd al gebeurd. Genietend van een stukje appeltaart zeg ik 'Toen we nog in Amsterdam op school zaten, toen...' Moos laat me echter niet uit praten 'Rotterdam bedoel je', zegt ze. 'We hebben niet in Amsterdam op school gezeten, week zeker.' Wat moet ik dan? Stel je voor dat m'n hersenen nog op volle toeren draaien en ik nog zeer fris en fruitig ben. Moet ik m'n beste vriendin in haar sopje laten gaar koken? Of haar door elkaar rammelen en schreeuwen dat ze gek geworden is? Binnenkort moeten we het er alvast maar eens over hebben, hoe ze wil dat ik me gedraag als zij dement wordt. Echte vriendinnen. Jong of oud.