K a n e e l

Met biologische bonbons naar Truus

Samen met een vriendinnetje heb ik er ooit een filmpje van gemaakt. Bejaarden op het station. Je zou er eens op moeten letten, als je trein weer eens tien minuten vertraging heeft en je verveelt door een Metro bladert. Op sommige dagen is het echt 80+ spits. Je weet dan niet wat je mee maakt. Overal om je heen zie je grijze muizen die schichtig en nerveus het goede spoor proberen te bereiken. De bagage stevig in de armen geklemd, of nog handiger; in een karretje op wieltjes en veel en vaak om zich heen kijkend. Niet één keer, op het bord, maar wel twintig keer. Arme, onzekere mensjes.

Vanmorgen twee vrouwtjes op Duivendrecht. Ze waren op weg naar een verjaardag (de een had biologische bonbons als presentje meegenomen, zou Truus daar wel van houden? Ach, ze krijgt een boel bezoek, die komen altijd wel op ha-ha-ha). Op Duivendrecht zijn twee sporen die richting het Centraal Station rijden, maar hoe moet je dat als tachtiger nu weten? Een vriendelijke jonge dame zag de angst van de twee mensjes in de ogen en legde langzaam en duidelijk uit dat er zowel een trein als een metro de richting van Amsterdam op ging, maar dat de trein iets eerder kwam dus dat zij het beste bij het spoor konden blijven staan waar ze vandaan kwamen. Het meisje werd tientallen keren vriendelijk bedankt en toegelachen en de oudjes schuifelden naar het spoor waar de trein over enkele ogenblikken aan kon komen. Ondanks de duidelijkheid bleven de schatten wat nerveus. Nog een keer op de borden kijken, nog een keer het perronnummer checken, en nog een keer het klokje erbij. De trein kwam eraan en ze durfden het zowaar aan. Gearmd stapten ze in en alle zorgen vielen van ze af. Wat een vreselijk vriendelijk meisje was dat zeg, zei de een. Vreselijk aardig ja, zei de ander. Ze was zo zeker, ik geloofde haar meteen, zei de een. Oja, natuurlijk, nu opeens wel, dacht ik.