K a n e e l

Veranderingen

Al sinds ik klein ben kan ik slecht tegen grote veranderingen. Op een dag bracht m'n moeder me naar school. Ik zat net in groep één. Juf Hedwig stond bij de deur en wilde me een hand geven. Maar ik herkende haar niet. Het was juf Hedwig niet. Toen knielde ze en vertelde ze dat ze naar de kapper was geweest. Na een tijdje geloofde ik dat wel, het was inderdaad gewoon Hedwig met kort haar, maar verdriet overmeesterde me. Ze had het me moeten vertellen. Ze had me die dag ervoor nog gezien! Ik huilde en m'n moeder en Hedwig probeerde me rustig te maken. Het lukte niet. Ik was zo boos en verdrietig dat ik uiteindelijk mee terug ben gegaan naar huis. Ik had me nog nooit zo ongelukkig gevoeld. Het duurde weken voordat ik gewend was aan de nieuwe coupe van m'n kleuterjuf.

Toen het uit ging met m'n liefste vriendje tot nu toe, een relatie die iets minder dan een half jaar duurde, heb ik minstens een half jaar liggen snikken in bed. Met zijn vest aan die nog bij mij lag, en dan heel hard Eminem in m'n oren. Ik was het zieligste meisje van de wereld en pas maanden later kon ik geloven dat het echt over en uit was. Het liefst heb ik dat alles altijd hetzelfde blijft. Dat scheelt zoveel wennen aan nieuwe dingen. Het idee dat ik dinsdagochtend aankom in Zuid-Frankrijk en dat ik daar de rest van de zomer blijf werken met mensen die ik nauwelijks ken maakt me echt gek. Maar toch doe ik het. Even alles vergeten en heel erg bruin terugkomen. Nog vijf nachtjes slapen.