K a n e e l

Franse vrienden 2

Een van de Franse jongens gaf me een kus toen we uit de witte Renault stapten. Een paar dagen eerder hadden we elkaar verkering gekust. Op een warme zomeravond, vlak voor het bord 'roulez au pas'. Daarna dronken we rosé om te vieren dat we elkaar gevonden hadden. Ik zag een ster vallen en wenste dat alle meisjes op de wereld zou gelukkig zouden zijn als ik.

Die ochtend waar we niet over na wilden denken kwam. Hoeveel sterretjes ik ook gewenst had dat we geen afscheid van elkaar hoefden te nemen. Hij bestelde thee voor mij in de bar en warme chocolademelk voor zichzelf en we aten vers brood met abrikozenjam. Op z'n frans, zonder bord. Hij sopte z'n brood in de chocomel, ik lachte en hij gaf me een knipoog. Na het ontbijtje klom ik op schoot en hij herinnerde me aan al onze afspraken. Huilen mocht, maar was niet noodzakelijk, want hij zou terug komen. Dit was pas het begin. Toch proefde de kus die ik hem gaf zout van mijn tranen. Ik begroef mijn hoofd in zijn trui. Dit was pas het begin.

Dertien dagen en zestig smsjes later stapte hij uit de Thalys. Het regende en Amsterdam zag grijs. Het kon ons niets schelen, want het begin kon nu verder gaan. Ik lachte en stond op het puntje van m'n tenen om hem te knuffelen. We gingen naar Utrecht waar ik Bienvenue op het whiteboard in de keuken had geschreven. We kletsten en knuffelden en het weer pastte zich aan ons aan. De zon kwam tevoorschijn. Ik kookte en we aten in de tuin. 's Avonds gingen we naar het strand en toen we terug kwamen verbouwden we m'n kamer zodat er een kingsize bed op de vloer pastte. De volgende ochtend bakte ik broodjes af en maakte ik warme chocomel.

Zes dagen later gaven we elkaar een hele zoute kus. Maar hij komt terug. Dit is pas het begin.