K a n e e l

Franse vrienden 3

Als ik kijk naar de foto's waar we lachend opstaan kriebelt het in m'n buik. Lachend voor de tent, lachend op de moules/frites avond, op het grasveldje, in de regen in de Efteling en rijdend op mijn grote Nederlandse zwarte fiets. Dan hoor ik zijn stem weer en weet ik weer dat ik niet gedroomd hebt. En dat we elkaar in oktober zien. Hij weet nu waar ik woon. Hij weet welke trein ik elke dag neem naar school, hij kent m'n kamer, het restaurantje waar ik werk, m'n lievelingskleuren en weet met welke shampoo ik m'n haar was.

Ik weet dat hij op zee zit, samen met de andere mariniers. Ik weet dat hij zijn kamer deelt met vier anderen en ik weet welke foto van ons er tussen z'n motorrijbewijs zit. Langzaam aan verandert het seizoen. M'n bruine handen worden wit en ik heb nieuwe laarzen. In de tijd dat andere mensen elkaar zien en weer uit elkaar gaan, elkaar weer zien en weer uit elkaar gaan, elkaar bellen en weer ophangen, elkaar smsen en nogmaals smsen moet ik hem missen. Elke dag wordt het moeilijker. Alsof ik met een hamertje tik steeds een stukje naar beneden wordt geslagen. Maar als ik m'n ogen sluit dan zie ik z'n lach weer voor me. Dan hoor ik z'n stem in m'n hoofd. Dan weet ik weer waarom ik het mezelf zo moeilijk maak. En dan droom ik over het moment dat we elkaar weer zien. Ik zal op hem afrennen als in een Fisherman Friends reclame en hij zal me rondzwieren tot ik duizelig ben.