Mannen met een missie
Een paar jaar geleden was ik een mariniersliefje. Ik zag hem alleen in het weekend en mijn moeder waste de inhoud van zijn plunjebaal. Op zondagavond ging hij terug naar Rotterdam. Soms zag ik hem twee weken niet. Dan was hij op bivak. De doordeweekse dagen waren stil maar Moos en ik waren ervan overtuigd dat ik het vol zou houden. Ook later. Dan kom je maar gewoon bij mij logeren zei ze. Weken, maanden, tot hij terug is van zijn missie. En toen ging het uit. Ik was verdrietig. Nu niet meer. Ik was er niet goed in een mariniersliefje zijn. Maar nog steeds slik ik m'n tranen weg als ik de beelden zie van de mannen die terugkomen uit Irak. Die foto in de krant van vanmorgen van een marinier die zijn meisje kust die op de nek van haar vader zit. Ze huilt, ze lacht en ze kust hem. Ik had daar kunnen staan.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Hoe moeilijk het ook geweest zou zijn, toch is een mariniersgezinnetje in zekere zin het toppunt van romantiek.
En Hannah, nu je een timmerman hebt en geen marinier, kom je later toch ook heel vaak bij mij logeren? Als hij een grote klus heeft ofzoooooo. lijkt me reuze gezellig :D
Kaneel, zo heet ze dus NIET echt !!! LOL !!!
Een reactie posten