K a n e e l

Geen manieren

Of ik nu met Moos, Fje, Fleur of M. in één kamer slaap; De Muggen moeten mij hebben. De Muggen weten waar ik ben. Als niemand nog last heeft van ze, heb ik al met ze te kampen gehad. Of ik nu naakt ben of een ruimtepak draag, ze weten me te vinden. Ze ruiken het, ze voelen het, misschien smsen ze elkaar wel. Daar is ze! Op nummer 24! Bij het tankstation naar links en dan met de bocht mee naar rechts. Je moet het dakraam hebben. Moet je je eens voorstellen. Lig je daar nietsvermoedend. Lig je daar gewoon lekker te luieren. Denk je dat je lekker gaat slapen. Heb je de Muggen. En als je net lekker ligt, na zes keer draaien van buik naar rug van rug naar zij, dan zijn ze er.

Moet je je eens voorstellen. Dat gezoem in je oor. Ze hebben gewacht tot M. sliep. Ook zo laf. Doe het dan gewoon als hij er bij is. Kom dan gewoon binnen en pak me gewoon. Achterbakse beesten. Was dus min of meer alleen in die kamer, zo voelde het, toen ze begonnen. Met irriteren. Met zeiken. Zoemen. Ik dacht ik laat me niet kennen. Graaide in het donker naar de gele electrische muggendoder, in de vorm van een tennisracket voor baby's. Ik had hem beet, ik zoch naar het knopje, het rode lichtje begon te branden, ik knipte het licht aan en weg waren ze. Niets te zien, niets te horen. Ik speurde het plafond af, ik maakte muggenlokkende geluiden (alleen doen als je gewapend met), maar ze hadden zich verstopt. De loeders.

Vervolgens ben ik weer gaan liggen en deed alsof ik sliep. Ze trapte erin. Ik hoorde De Muggen zoemen. Ik heb om me heen geslagen, ik heb gewacht, ik heb alles geprobeerd, het mocht niet baten. Bekaf en teleurgesteld legde ik mijn hoofd op het kussen en slaakte een diepe zucht. Toen voelde ik iets kriebelen. Bovenarm aangevallen. Ik tierde en waagde nog een poging. Die mislukte. Uiteindelijk ben ik van pure uitputting in slaap gevallen. Vanochtend vijf bulten. De Muggen niet meer te zien. En niet eens even een briefje achtergelaten of het lekker was.