K a n e e l

Engelengeduld

M. heeft een hekel aan Ikea meubelen. Onbegrijpelijk vindt hij het dat er mensen zijn die spaanplaatkasten kopen waar gaatjes in zitten. Als je ziet wat voor meubels er uit zijn eigen handen komen begrijp je wat hij hiermee bedoeld. En lucky me dat die bouwpakketten met gebruiksaanwijzingen mij voor de rest van mijn leven gespaard blijven. Uiteraard bezoeken we Ikea wel om leuke snuisterijtjes te kopen. Lees: afwasborstels met zuignap, rietjes en fotolijstjes. Stapvoets reden we vandaag de parkeergarage van de blauwe blokkendoos in en vonden na ongeveer twintig minuten een parkeerplek. We sloegen de showroom over en wandelden van de vergieten naar de dekbedovertrekken en lampen. Ik koos een mooie kroonluchter uit voor op mijn 'werkkamer'. Aangekomen bij de lijsten wilde M. al doorlopen naar de kamerplanten maar ik floot hem terug. Immers, die ene witte muur in de woonkamer is wel heel erg wit. En zo kwam het dat wij bij de kassa stonden met twee donkerkleurige RIBBA wissellijsten en posters van prachtige stillevens. Close-ups van hele natuurlijke materialen; groene takken in vazen en in houten bakjes. Zó naturelle en dus prachtig bij de teaklook van onze woonkamer.

Eenmaal thuis begon het gedonder. Met een volle buik van de ietwat te vettige Zweedse balletjes probeerde ik uit alle macht de plaat hardboard na het plaatsen van de poster terug te drukken in de lijst. En wel op die manier dat de buigveertjes te zien bleven en vervolgens omgebogen konden worden. Het lukte me niet. M. moedigde me aan niet op te geven en toch deed ik het. Die plaat had best wat kleiner gekund, en niet zo precies-pas. Ik gaf het stokje aan hem over en na enkele pogingen lukte het M. de plaat erin te drukken. De kunst volgens hem: beginnen in de goede hoek en met beleid te werk gaan. Fantastisch. Nummer twee volgde snel en juist toen we blij waren dat de posters erin zaten ontdekte ik de klemmetjes met ijzerdraad die als ophangsysteem dienden. Te laat.

Zuchten, buigveertjes terugbuigen, platen er weer uit, klemmetjes eraan, ijzerdraadje strak draaien, platen (met uiteraard zeer veel beleid) er weer in en ophangen maar. Ik slaakte een zucht van verlichting en M. pakte de lijst krachtig en mans op om hem aan de muur te hangen toen bleek dat beiden posters opsekop hingen, of beter gezegd, we het ijzerdraadje aan de verkeerde kant hadden bevestigd. Daar gingen we weer. In totaal een uur later ploften we vermoeid doch tevreden op de bank neer en bekeken onze nieuwste aanwinsten. M. stond op en verzuchtte dat de rechterhoek van de rechterlijst niet verstek was. Ik probeerde niet te kijken naar de stofdeeltjes achter het glas. Belangrijker; het is ons gelukt en de muur is absoluut een heel stuk minder leeg en wit.