K a n e e l

Feestje

Gisteren struinde ik wat over de markt, en besloot fruit te kopen. Ik mocht een mandarijntje proeven en nam er toen maar vijfentwintig. Immers, vijfentwintig mandarijntjes drrrie eurootjes. Twee ananassen; een euro. Ik paste voor de ananassen, maar kocht nog wel appels, kiwi's en sinaasappels. Ik ben iemand die aantallen noemt. Ik heb het niet zo op onsjes en ponden. Veel te ingewikkeld. Je kunt bijvoorbeeld zeggen, 'doe mij maar een kilo sinaasappels', en dan blijken het vier stuks te zijn. Daarom zeg ik liever '...en zes sinaasappels alstublieft'. Het brengt een stuk duidelijkheid met zich mee. Bepakt en bezakt met de berg fruit begaf ik me naar mijn fiets, en vlak voordat ik de zware tassen op de grond wilde zetten werd ik verleid door een jongeman die riep, nee blerde, nee schreeuwde: 'kilo heerrrlijke sperzieboontjes... een euro vijftig!!'. Ik twijfelde geen seconde. 'Doet u mij maar een kilootje' zei ik trots. Geen geld! En daar ging het mis. Ik kreeg een zak boontjes mee waar ik vijf weken mee vooruit kan. De jongen naast me, die net een prei overhandigd kreeg, keek me wat vervreemd aan. 'Feestje...' zei ik vlug.
My lord, een sperziebonenfeestje, hij zal wel gedacht hebben...