K a n e e l

Opdringerig gedrag

Zo enthousiast als ik enkele jaren geleden was over de gratis kranten, zo'n catastrofe is het vandaag de dag. Iedere ochtend haast ik me in de ochtendspits naar het station alwaar ik mijn prachtige zwarte omafiets stevig aan een rek vastzet. Het is iedere dag weer een opluchting als ik een plekje heb gevonden en mijn fietsje met een goed gevoel kan achterlaten in de weet dat ik hem 's avonds weer terug zie. Toch wordt de opluchting de laatste tijd bruut afgebroken omdat ik mijn fietssleutel nog niet aan mijn keycoard heb geklikt en ze er al staan. Misschien zijn ze nog wel erger dan de mensen die leuren met foto's van dansende beren en zielige bevers; de mensen van de gratis kranten. De mensen van Metro (lees: vrolijke studenten in warme oranje jassen met gekke sjaals) treden meestal op de voorgrond en kan ik soms nog redelijk ontwijken. 'Ik hoef hem niet', 'ik heb hem al' of slechts een vriendelijke 'nee-bedankt-hoofdknik'. Maar dan begint de ellende pas. Precies naast de schuifdeuren van het station staan de mensen van de Spits (lees: armoedige look, niet bijster knap maar ozo 'aardig'...). De vrouw die aan de kant van de bloemenkiosk staat is verreweg het meest verschrikkelijk. Ze praat hard, echt te hard op de vroege ochtend en ze kan geen zin maken zonder daar het woord 'mefrou' aan vast te plakken. Als je de krant aanpakt: 'asstublief mefroouuuu!', als je de krant weigert: 'is goed, fijne dag mefroouuuu' en als je met haastige spoed doorloopt, al krampachtig op je horloge kijkend alsof de kans erin zit dat je je trein mist zegt ze alsnog 'wilt u de Spits mefroouuuu?'. Op een dag zei ik mans, krachtig en zeer overtuigend: 'NEE MEFROU!'. Daar schrok ze best van. Ach, het was niet mij bedoeling om haar pijn te doen, maar ik ben er nu eenmaal gek op zelf een krant uit zo'n rek te pakken of beter nog: een van het kofferrek in de trein, me vervolgens heerlijk te settelen en lekker het nieuws te lezen.