K a n e e l

Bergschoenen in de ochtendspits

Vanochtend was er iets met voeten. Tegenover mij in de intercity zat een lange jongen. Type: nerd. Nu heb ik niets tegen nerds. Ik bedoel, iedereen moet zelf weten wat voor kleding hij draagt, voor hobby's heeft of met zijn haar doet. Maar deze was irritant. Zijn lange stelten waren verpakt in hoge degelijke bergschoenen en deze twee stonden flink in de weg. Nadat ik was neergestreken, mijn tas op mijn schoot had geplant probeerde ik een juiste houding te vinden voor mijn voetjes. Ik probeerde ze zo ver mogelijk naar achteren te houden, maar zelfs dit lukte niet. Er was simpelweg geen ruimte. Ik keek over mijn krant en tas naar de twee reusachtige klimschoenen, de lange dunne spillenbenen van mijn medepassagier en zijn kleine hoofd dat verdiept was in zijn krant. Zijn babyblonde haar was kort gewiekt en speels 'niet gekamd'. Het haar kwam terug op zijn kin, in donsvorm, misschien zou het later nog wat worden - of niet.

Op het moment dat ik de donzige haren op zijn kin checkte, zijn sneue brilmontuur bekeek en nog steeds geen plek had om mijn voeten neer te zetten bedacht ik me dat ik in iedere andere situatie (assertief als deze klene meid is) had gezegd 'mag ik ook wat beenruimte?'. Nu deed ik het niet, omdat de jongeman een nerd was. Zo een die hoogbegaafd is en te snel doorstroomde naar de universiteit. Met wat nonverbale taal, blikken en gebaren maakte ik de nerd duidelijk dat ik ruimte wilde maar het mocht niet baten. Tot aan station Duivendrecht heb ik op mijn wang gebeten en niets tegen hem gezegd. Je wilt zo iemand ook niet kwetsen waar zoveel mensen bij zijn. Toen hij (wederom in de weg) voor mij liep op weg naar de metro speelde ik met de gedachte om hem alsnog op zijn gedrag te wijzen. Op een zeer opbouwende manier zou ik hem duidelijk kunnen maken dat hij bij zijn volgende treinreis rekening zou kunnen houden met het feit... Helaas, in alle drukte raakte ik hem kwijt.