K a n e e l

Zeeland

Moos werd 24 en ik vond het een jaar voor een mooi kado. Zo gaf ik haar een nachtje in een prachtige kasteeltje in Domburg. Wij zouden samen twee dagen naar Zeeland gaan en alle drukte en stress van werk en afstuderen achter ons laten. Dat we op een slaapzaal zouden komen te liggen met drie snurkende bejaarden wist ik toen nog niet, toch hebben we genoten en dat zegt al genoeg over de vriendschap. Deze bleek zelfs door jammerende tachtigplussers niet kapot te krijgen. Als ik Moos op haar verjaardag had verteld dat we beiden bovenin een stapelbed zouden slapen met onder ons twee mannelijke fossielen had ze haar kado geweigerd. Nu bleven we lachen, vrolijk en van elkaar houden.

Even bestond het leven uit fietsen, door regen en zon, bloemen plukken, slenteren, kletsen, lekker eten en het Zeeuwse strand. Even geen mail, deadlines, telefoontjes. We hebben herten gezien, in de zee gezwommen en op het strand geschommeld. Dat laatste was misschien wel het meest ontspannende van alles. En toen we maandagavond uitkeken over zee en een suf stel zagen stuntelen met een stuntvlieger (hij dacht dat hij goed was, zij irriteerde zich en moest tot overmaat van ramp steeds de vlieger oppakken om hem vervolgens met een sierlijk boogje weer de lucht in te zwieren) beseften we ons waarom de zee en het strand zo ontspannend werken. Als je met je rug naar de duinen toe staat laat je even alles achter je. Letterlijk en figuurlijk.