Julia's jurkjes

Van Fje kreeg ik laatst de dvd van het eerste seizoen Julia's Tango. Een topkado! Ik heb genoten van alle afleveringen. Ik ben zo'n meisje dat dan ook een Bed & Breakfast wil beginnen met vriendinnen en zin heeft in Argentijnse zon. Ik kreeg spontaan zin om mijn wijnkennis bij te spijkeren en de jurkjes uit de serie te dragen. Dat laatste gaat waarschijnlijk lukken want ontwerpers van Steps hebben maar liefst twintig Argentijnse jurkjes ontworpen. Vanaf 21 maart te koop bij 93 Steps filialen. Leuk!

Rust en geduld

Ik twijfel nog over wat ik het allerergst vind aan deze nog steeds niet geslaagde operatie. Dat mijn UP soms vragend, maar met een lach zegt 'heb je hem nou nog steeds niet...?!' en ik op mijn wang moet bijten om niet te midden van al mijn collega's in tranen uit te barsten of dat steeds iedereen vraagt 'wanneer mag je op?' en ik verbitterd moet zeggen dat ik dat helaas nog niet weet. Of dat gevoel dat ik maanden geleden had als mensen aan me vroegen 'wanneer ga je de snelweg op?!' en ik weemoedig mijn schouders ophaalde. Hoe vaak ik me toen niet voorgenomen heb om dan daar in ieder geval een piepklein beetje over te liegen... 'Snelweg? Oh, ben ik allang geweest. Stukje A2 gepakt, kon lekker doorrijden, was prima'. En dan mag je eindelijk die snelweg op en voelt dat als een mijlpaal in je leven en dan blijkt het een koud kunstje te zijn, maar wil meneer meer van me zien als het gaat om een stukje beheersing en rust. Kijken, kijken en kijken in die spiegels. Ik heb al sinds die les op het industrieterrein zin om eens keihard te brullen: 'KIJK ZELF MAN, IK KIJK TOCH!'. Misschien heeft mijn rijinstructeur gewoon een brilletje nodig.

En dan nog de geldkwestie. Een les kost 41 euro, oftewel een kwartiertje rijden kost meer dan een tientje, de bejaarden van deze samenleving zouden zeggen: 'meer dan tweeentwintig gulden'. En dat is zuur. Om een voorbeeld te noemen: een kwartier rijden is duurder dan 22 minuten zonnebank. En als je pech hebt sta je van die vijftien minuutjes er minstens vijf voor een rood licht. Dat is erg, maar wat echt verschrikkelijk is is dat de punten waarop het misgaat de dingen zijn die ik de laatse jaren vaker heb gehoord. Van vriendjes, vriendinnen, mijn moeder en collega's. 'Kaneel, het is in de basis goed, maar breng er iets meer rust in'. 'Kaneel, het kan allemaal iets minder roekeloos...'. En de allerergste: 'Kaneel, heb jij hier eigenlijk wel geduld voor?' Geduld? Ik doe nu al een jaar zo mijn best. Geef me nou gewoon dat rijbewijs. Want ook niet geheel onbelangrijk: zo'n auto zou me echt sieren. En als je goed om je heen kijkt kun je dat niet van alle weggebruikers zeggen.

Hobby's

Vandaag was zo'n onverwachte erg leuke zaterdag, waarbij ik met mijn lunchvriendin L. even langs ging bij stressvriendin L. (de stress is normaalgesproken niet kenmerkend voor haar, maar ze moet dinsdag haar scriptie inleveren- vandaar) langsging en we besloten met elkaar te eten. Bij mij. Kaasfondue. Ik zorgde voor het stokbrood, de bakjes komkommer, wortel en druiven en een pan vol kaas, bouillon en witte wijn.

De tafel had ik uiteraard leuk gedekt en L. en L. bewonderden mijn roze primula's die ik in een oud wijnkistje heb geplant, de bollen op pot (rode tulpen) en tot slot het bakblik met het toetje van de dag ervoor: een zelfgemaakt kwarktaartje met cruesli Balans en diepvriesframbozen. Op dat momenten beseften L. en L. en ik dat het maar goed is dat ik geen internetdater ben. Welke man zou verder klikken na het lezen van mijn profiel? 'Kaneel, 24 jaar. Hobby's: schrijven, lezen, breien, haken, naaien, koken, bakken, plantenverzorging'. Nobody. Ben ik even blij dat ik redelijk goed ben in het ontmoeten van mannen in de echte wereld en zo af en toe een indruk op ze maken. En dat met deze hobby's. Ik mag mijn handjes dichtknijpen.