Een beetje verliefd

Ik ben in de ban van een veertiger. Sinds ik hem ken van naam vind ik hem al leuk, maar het gevoel is heviger geworden sinds ik hem heb gezien. Op zaterdagavond 18 april in de Coninckstraat. Ik had een leuk grijs/rood/roze jurkje aangetrokken en dronk witte wijn. Er waren meer mensen bij en toch voelde het alsof hij er een beetje speciaal voor mij was. Of hij dit zelf ook zo ervaren heeft weet ik niet en kan me ook niet zo heel veel schelen.
Als ik ’s ochtends wakker word verheug ik me op het moment dat ik in de auto zit, omdat ik dan ongegeneerd en minstens een uur samen met hem ben. Tot aan de snelweg, op de lange A1 en zelfs nog op een klein stukje A10. Als ik in Amsterdam arriveer en de auto parkeer voel ik me meestal dromerig en rustig en soms zelfs een beetje verliefd. Op Spinvis.

I did it.

Ja, ja, ja, ik heb mijn rijbewijs! Vandaag over een week precies drie maanden. En ik rij de sterren van de hemel, vind ik zelf althans. Op woensdagmiddag 11 februari gebeurde het. Een staatsexaminator van een jaar of zestig en drie vingers aan zijn rechterhand schudde deze met de mijne en feliciteerde me met het behalen van mijn rijbewijs.

De sessie die voorafging aan de examenrit stond grotendeels in het teken van verdriet en teleurstelling. En dat mocht -nee moest- ik tonen van meneer. Nog voordat hij dat zei was ik uiteraard al in tranen uitgebarsten en reikte hij me een servet aan. Toen ik na een kwartier weer verstaanbaar kon praten vertelde ik hem van het tweejaar durende drama, de vier mislukte pogingen, de duizenden euro's, de eikels van instructeurs en examinators en de eeuwige teleurstelling in mezelf. Dit alles speelde zich af in een restaurant van een van der Valk hotel. Het enige dat ik miste was dramatische klassieke pianomuziek.

Toen kwam het moment van 'stoppen met kijken naar het verleden, anders kun je nooit een nieuwe start maken'. Het kostte me grote moeite, maar ik bedaarde en toen meneer mij relaxt genoeg inschatte om een voertuig te besturen liepen we naar de Polo om 'een stukje te gaan rijden'. Het ging zowaar perfect en eenmaal terug op de parkeerplaats volgde het eerder beschreven felicitatiemoment. En hoewel ik direct weer begon je janken en die meneer daar volgens mij op dat moment 'wel een beetje klaar mee was', was het een van de mooiste momenten in mijn leven tot nu toe.

Een blogje schrijven

Gemiddeld genomen kom ik 's avonds nooit voor zeven uur thuis. Het komt geregeld voor dat het later is, maar soms is het ook vroeger, zoals vandaag. Bij het naderen van mijn afslag wierp ik een schichtige blik op het klokje in de auto en vernam ik dat het pas half vijf was. Alarmbellen rinkelden: vroeg! Heel vroeg. Verschillende scenario's schoten onmiddellijk door mijn hoofd. Een theetje drinken bij mijn ouders, een fruitmand/-sapje brengen naar mijn vriendinnetje die last heeft van haar amandelen, een vlug rondje door de stad om 'iets' te kopen, een bezoekje aan zus... ik kon niet kiezen en besloot naar huis te rijden. Daar aangekomen ruimde ik de afwas op, besloot ik de courgette te verpotten en besloot ik daarna dat ik daar geen zin in had, schonk ik voor mezelf een appelsap in en zette de laptop aan. Een blogje schrijven, dat is wat ik vroeger deed in dergelijke uurtjes!