I did it.Ja, ja, ja, ik heb mijn rijbewijs! Vandaag over een week precies drie maanden. En ik rij de sterren van de hemel, vind ik zelf althans. Op woensdagmiddag 11 februari gebeurde het. Een staatsexaminator van een jaar of zestig en drie vingers aan zijn rechterhand schudde deze met de mijne en feliciteerde me met het behalen van mijn rijbewijs.
De sessie die voorafging aan de examenrit stond grotendeels in het teken van verdriet en teleurstelling. En dat mocht -nee moest- ik tonen van meneer. Nog voordat hij dat zei was ik uiteraard al in tranen uitgebarsten en reikte hij me een servet aan. Toen ik na een kwartier weer verstaanbaar kon praten vertelde ik hem van het tweejaar durende drama, de vier mislukte pogingen, de duizenden euro's, de eikels van instructeurs en examinators en de eeuwige teleurstelling in mezelf. Dit alles speelde zich af in een restaurant van een van der Valk hotel. Het enige dat ik miste was dramatische klassieke pianomuziek.
Toen kwam het moment van 'stoppen met kijken naar het verleden, anders kun je nooit een nieuwe start maken'. Het kostte me grote moeite, maar ik bedaarde en toen meneer mij relaxt genoeg inschatte om een voertuig te besturen liepen we naar de Polo om 'een stukje te gaan rijden'. Het ging zowaar perfect en eenmaal terug op de parkeerplaats volgde het eerder beschreven felicitatiemoment. En hoewel ik direct weer begon je janken en die meneer daar volgens mij op dat moment 'wel een beetje klaar mee was', was het een van de mooiste momenten in mijn leven tot nu toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten