K a n e e l

Spaanse liefde

Ik kan wel janken van geluk als ik oudjes zie die lief voor elkaar zijn. In Italië zag ik ooit een heel oud omaatje en opaatje, zij krom en in een badpak, hij met een gehoorapparaat en een stok. Elke dag puzzelden ze samen, aan zee. 's Ochtends stiefelden ze samen het strand op, met twee klapstoeltjes, een kleine koelbox en een parasol. Als ze zaten deed hij zijn ogen dicht en zakte iets naar achter. Zij zette dan haar bril op, sloeg haar puzzelboekje open en las hardop de beschrijvingen voor de woorden van het kruiswoordraadsel op. Het Italiaanse opaatje hielp haar en je zag van een afstand dat hij af en toe op een lumineus idee kwam zodat zij weer verder kon. 's Middags taaiden ze af, om samen een dutje te gaan doen.

In Spanje zag ik een opaatje lezen achter zijn balkon (lees: lelijk hekwerk tot boven 'an toe). Hij woonde boven een klein katholiek kerkje en het had niet in de gaten dat ik een foto van hem maakte. Toen er bij de ingang van de kerk keurig gekamde katholieke jongetjes verschenen en meisjes in flamencojurken omdat er iets te doen was, legde hij zijn boek weg en staarde hij naar buiten. Na enige tijd verscheen achter het tweede hekwerk een vrouwtje die het mannetje riep. Ze trok mijn aandacht omdat ik dacht dat het een flirtende buurvrouw betrof.

Het mannetje reageerde nergens op en toen de vrouw overdreven zwaaide zag ik dat ook dit opaatje een flink gehoorapparaat droeg. Toen het vrouwtje weg beende en drie seconden later haar arm om het mannetje sloeg, begreep ik dat het nog romantischer was dan ik dacht. Geen stiekeme burenliefde, maar een stelletje dat op een hete vrijdagmiddag geniet van het plein waarboven ze wonen. De vrouw riep haar eigen man, hij hoorde haar niet en daarom liep ze naar hem toe. De vrouw gaf de man een kus, liep terug naar het tweede mini-balkonnetje en sloeg zelf ook een boek open. De man zakte iets achteruit en viel even later langzaam in slaap.