K a n e e l

Meneer

Aan het einde van de middag genoten van de najaarszon die op straat scheen en dronken we in de voortuin wijn met de overburen en hun baby. Laatstgenoemde nuttigde net haar fles toen er een grijze Renault ietwat twijfelachtig aan kwam rijden en vlak voor de deur stopte. Er stapte een mannetje uit met grijs haar, die vroeg of hij een foto mocht maken van ons huis. Hij was samen met zijn dochter, die harpiste bleek te zijn, en vertelde dat hij in ons huis was geboren. Luisteren kon meneer niet meer zo heel erg goed, maar vertellen des te beter. Verhalen over de oorlog, de bakkerij van zijn opa en de opbouw van zijn stamboom werden uit de doeken gedaan. En daarom was het voor meneer Jonkman wel heel bijzonder om te zien dat behalve de gevel ongeveer alles was veranderd aan het huis. Gelukkig vond hij dat het huis keurig was verbouwd. Hij was er 35 jaar niet geweest en was blij te zien dat kleine dingen, zoals het verroeste hekje in de voortuin, onveranderd waren. En toen hij weg liep, en wij minestrone aten, riep hij dat hij er ook altijd zo bij zat op zomerse dagen. Zo in de voortuin met een glaasje wijn. En dat vond ik best een gezellig idee.