K a n e e l

Economische crisis

Omdat ik werk in een restaurant dat in een dierentuin staat, is er de laatste tijd weinig voor mij te doen. En begrijpelijk; wie gaat er met deze regen aapjes kijken en komt er vervolgens een veel te dure pannenkoek bij mij eten? Na een mislukte poging bij een callcenter, waarbij ik een (uiteraard onbetaalde) training van vijf uur met goed resultaat had doorlopen bleek dat er vervolgens geen werk voor me was. Wel kreeg ik een personeelsnummer; bedankt voor niks.

Uit pure wanhoop besloot ik net door weer en wind richting het dichtstbijzijnde uitzendbureau te gaan; Vedior. Kom ik daar binnen, word ik door vier mensen aangestaard alsof ze nog nooit iemand binnen hebben zien komen. Ik probeer zo vriendelijk mogelijk te kijken en zeg 'hoi' tegen het meisje dat het dichtst in de buurt is. 'Hoi', zegt ze, 'wat kom je doen?' Dat zou jij toch moeten weten, denk ik, maar helaas, zodra ik het woord 'baantje' heb gezegd betrekt haar gezicht. Dit belooft niet veel goeds...

Vorig jaar, voordat Moos en ik naar Scandinavië gingen en ook dringend werk nodig hadden hebben zijn we eens een hele dag uitzendbureau's afgereisd maar toen konden 'Weeeendyyy van Maaanpooower', en 'Liiisaaanne van Aaactive' ons niet verder helpen. En ook nu weer niet. 'Het is heel moeilijk op dit moment' zegt het meisje, 'we hebben zelfs te veel mensen in ons bestand'. Ik knik begrijpelijk (omdat ik denk: weg hier) maar je vraagt jezelf toch een paar dingen af. Eén; waarom wordt er op de ruiten zo geleurd met baantjes? (Met spoed cateringmedewerkers, afwashulpen en kamermeisjes gevraagd... HAAL DAT WEG) En ten tweede, wat zijn je bezigheden vandaag de dag nog als je op een uitzendbureau werkt?