Weemoed
Ik hield ervan zondagavond te lezen op bed. Vlak voordat we weg moesten. Hij naar Rotterdam, ik terug naar huis. Hij hield altijd zijn arm om me heen als ik lag te lezen. Ik hield van die arm. Ook al lag ik te lezen. Ook al sliep hij. En ook al moesten we dan bijna weg. Het weekend was over en we probeerden de tijd te rekken. Ik hield ervan, omdat het plekje daar onder zijn arm, het beste plekje van de wereld was. Ik denk er met weemoed aan terug. Maar er is nu tenminste één ding dat ik zeker weet. Er is geen betere plek om een boek te lezen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten