Roeping
Vanmorgen in de bus zat ik tegenover een man die een baby op schoot had. (Wie heeft het verzonnen om in de bus zogenaamde treinzitjes te maken; alsof vooruit rijden al niet vreselijk genoeg is.) Het kindje strekte zijn armpjes naar mij en begon breeduit te lachen. In het gangpad zat een Marokkaans meisje in een buggy die naar me zwaaide. Op het station gaf ik een jongetje een hand die niet van de roltrap af durfde (zijn moeder had al haar handen vol met tassen en nog meer kinderen) en in de trein speelde ik 'ik-zie-ik-zie-wat-jij-niet-ziet' met een meisje van een jaar of zes. Misschien moet ik er eens over na gaan denken om te solliciteren als nanny bij Connexxion of NS. Moge het duidelijk zijn wat mijn roeping is.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten