K a n e e l

Gras

Een keer in de zoveel tijd was het zover. 't Gras moest gemaaid worden. De grasmachine werd de garage uit gereden (gggrrgrgkkkggrgggrkkrrg over het terras) en ook de harken werden niet vergeten. M'n vader maaide. Met ferme pas maakte hij banen over het grasveldje in de achtertuin. M'n zussen stonden gewapend met de harken in de aanslag. Ze moesten even wachten tot hij een stukkie had gedaan. Dan pas konden ze beginnen. Het gras werd bij elkaar geharkt. M'n broertje en ik stonden klaar met emmers. Handenvol gras pakten wij op en volle emmers gras brachten we naar de GFT bak. Als de emmer te zwaar was voor mijn broertje hielp ik hem. Geen probleem. We waren een echt team. Iedereen wist z'n plaats en z'n kwaliteiten. Iedereen wist wanneer hij of zij kon beginnen. We waren als een geoliede machine. Achteraf waren we tevreden. De hele buurt mocht een voorbeeld nemen aan hoe ons gras erbij lag. Trots waren we. Op onszelf en elkaar. Soms mocht ik wel een 'stukje' harken, maar ik 'nam nooit al het gras mee'. Had niet genoeg kracht in de armen. Dat is nu wel anders. Zojuist heb ik mijn moeder geholpen met het gras. Zij maaide, ik harkte. En het ging hartstikke goed.