K a n e e l

Televisie

Mijn televisie is groot. Nu zijn grote televisies natuurlijk best hot maar mijn televisie is ook van achteren niet bepaald smalletjes. Het is een bak van een meter diep. En hij is van donkerbuin hout. Twaalf zenders kun je voorprogammeren, door aan een plastic wieltje te draaien in een soort laatje dat uit kan schuiven. En dan is er een afstandsbediening bij, in een mooie bijpassende teint bruin, die meer iets wegheeft van de eerste rekenmachine. Je kunt er ook niet mee zappen hoor, maar je kunt wel van één naar twee en dan van twee naar drie. Of van twee naar zeven als je dat wilt. De afstandsbediening moet je wel heel goed richten wil hij werken en daarom gebruikt ik meestal gewoon de knoppen (ja dat zijn pas echte knoppen) op het toestel zelf. Je kunt lachen, het is wat ouderwets allemaal, maar ik ben aan het ding gehecht. En dan niet in het bijzonder omdat hij van m'n oma is geweest maar gewoon omdat hij wel zo z'n charme heeft. En nu is hij stuk. Al iets meer dan een week. Sneeuw sneeuw en nogmaals sneeuw. En elke dag probeer ik hem te repareren. Zo'n degelijk apparaat kan er toch niet zomaar mee ophouden? Ik draai aan de wieltjes en piel aan de knopjes, ram tegen de zijkant en blaas door het rooster. Tot nu toe zonder resultaat. Maar ik geef nog niet op. Kan het nu emotioneel nog niet aan het apparaat de deur uit te doen. En weet ook niet of hij erdoor past.