K a n e e l

Olivia

Veel meisjes huilden als ze weer naar Nederland gingen. Meisjes van zeven of negen jaar, die me hadden verteld op wie ze verliefd waren, me de kunst van het scoubidouen hadden bijgebracht, met wie ik ging eten op de soirée crepes en met wie ik vrijdagavond danste als er disco was. Ze gaven me tekeningen, armbandjes, we wisselden adressen uit, ik tilde ze op en we namen afscheid.

Op een dag liep er een meisje de kidsclub binnen met bruine krullen. Een klein meisje van zeven jaar, met elfenoogjes. Ze kleurde een kleurplaat in en ze vertelde dat ze Olivia heette. Vanaf die dag kwam Olivia elke dag. We maakten lampionnetjes en deden speurtochten en Olivia bracht altijd iets mee om me te laten zien. Haar scoubidoutouwtjes of haar stickerverzameling. Ze vertelde me hoe haar huis eruit zag en wie er in welke kamer sliep. Olivia was het enige Nederlandse meisje die week, tussen alle Engelse kinderen. Maar ze vond het niet erg en kon met iedereen communiceren. Oliva was een engeltje, iedereen vond haar lief.

Haar laatste ochtend bakten we cake. Buiten sneed ik hem in stukken en iedereen rende naar z'n vader en moeder. Olivia at haar cake op met mij en daarna zuchtte ze. Ze strekte haar armen naar me uit, knuffelde me voor wel vijf minuten, keek me aan, zei 'dag', en huppelde weg. Dag!Dag Olivia!