Adieu
Hij verdween al langzaam uit m'n huis. Daarom koesterde ik hem in m'n hart en hoofd. Daarom schreef ik hem lange brieven in het Frans, daarom plakte ik onze foto's op de muur. Ik geloofde erin want ik vertrouwde hem. Ik kon niet anders.
Tot die vrijdagavond dat hij weer bereikbaar was. Tot die vrijdagavond dat hij me liet weten dat het onmogelijk was. Tot die vrijdagavond dat hij het sprookje als een zeepbel kapot prikte. Het is over en uit. Het is mooi geweest.
Het was niet de jongen van de druivensap en de warme chocolade die ik aan de telefoon had. Het was een Franse marinier met een hart van steen. Hij klonk kortaf, hard en gevoelloos. Op dat moment was het besluit dat alle mannen zakken zijn snel gemaakt. Ik beloofde mezelf me nooit meer ergens in te storten zoals ik daar zo goed in ben.
Zaterdagnacht moest ik hier echter al op terugkomen. Hij was 1.97, hij stond daar zo leuk te dansen en hij stal m'n hart.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Het is ook zó fijn dat ze niet allemaal hetzelfde zijn..! Ga door met gelukkig zijn! Kus van Penseel
Een reactie posten