K a n e e l

Huilebalk

Ik huil snel. Niet alleen als ik zeehondjes doodgeknuppeld zie worden. Niet alleen bij zielige films. Ik geloof dat m'n omgeving er inmiddels aardig aan gewend is dat ik nogal een huilebalk ben. Bij vreemden moet ik vaak hard m'n best doen de tranen weg te slikken.

Toen ik in juli aankwam station La Roche sur Yon was ik helemaal gesloopt van de bus en-treinreis en helemaal op van de zenuwen. Zo cool mogelijk vroeg ik een jongen me te helpen m'n tas de hoge Franse stenen trap op te dragen en toen ik net in een gesprek verwikkeld raakte zag ik haar staan. Zij moest degene zijn die mij op kwam halen. Ze was oud, dik, had naar voren stekende gele tanden, droeg een paarsachtig gordijn en klemde heel stevig een mobiele telefoon in haar hand. Met open mond keek ze schichtig om zich heen of ze een twintig jarige animatrice uit Holland zag.

Daar was ik dan. Ik onderdrukte de zenuwen en stapte op haar af. Ze lachte, immens tevreden dat haar missie geslaagd was natuurlijk. Zwijgend liepen we over een parkeerplaatsje naar een zwarte Mercedes. Ik stapte in en we gingen op weg naar Camping Du Lac. Duizend vragen stormden door m'n hoofd. Double-A had me verteld dat de campingeigenaresse jong en vlot was en goed Engels sprak. Helaas, de vrouw sprak slechts Frans. Ik concentreerde me en probeerde haar te verstaan en stelde zelfs een paar vragen. Maar ze mompelde zoiets dat ze dat ook allemaal niet wist. Het paarse gordijn woei soms wat op doordat we zo hard reden en dan zag ik haar cremekleurige, verwassen, kanten BH en haar grijze okselhaar en dat was zo'n moment dat ik m'n tranen met man en macht weg drukte.

Die rit duurde voor m'n gevoel wel een paar dagen. Ik zat daar, nam af en toe een slokje water en probeerde me heel erg te richten op leuke dingen. Die mooie auto, dat mooie landschap. Wat een schoonheid! Het lukte natuurlijk helemaal niet. Ik zag mezelf al twee maanden zwoegen voor de vrouw in het paarse gordijn. En ik zou vast billenkoek krijgen als ik geen Frans zou spreken. Misschien moest ik wel slapen in het hondenhok.

Aan al die nare gedachtes kwam een eind toen we het terrein op kwamen rijden. 'Voila', zei het gordijn, 'ma fille'. Een mooi, bruin, slank Frans vrouwtje zat op haar knieen in de tuin te werken. Ze stond op, draaide zich om en gooide m'n portier open. 'Hello!' riep ze. Het gordijn droop af naar de keuken om het eten te verzorgen. De eigenaresse sloeg een arm om me heen en lachte hartelijk. Ze nam me mee naar de bar en tapte een ijskoud glas water voor me. Ze bood me een sigaret aan en ze heette me welkom op camping Du Lac. Toen bracht ze me naar m'n mobilhome zodat ik kon douchen en omkleden. Een uurtje later werd de champagne ontkurkt. Het gordijn kwam trots de keuken uit met een grote bakplaat in haar handen. Ze had kaashapjes in bladerdeeg gemaakt. Gretig at ze er op los en spoorde ze mij aan hetzelfde te doen. Af en toe zag ik een stukje van haar verwassen BH maar op dat moment vond ik het een stuk minder erg.