K a n e e l

Maskers af!

De eerste les dat Moos en ik er zaten wisten we het al. Dit zou een bewogen jaar worden. De klas was met elkaar op kamp geweest en wij hadden dit gemist. Maar we hadden elkaar, dat ene propedeusejaartje. Gelukkig. Maar goed om die gezellige kampsfeer er een beetje in te houden gingen we de video bekijken van die paar dagen op het platteland. Die school zelf stond inprincipe ook op het Zwollense platteland, maar het gebouw zelf was niet opgebouwd uit schuren, zoals de meeste dat waren gewend.

Ze hadden zich stuk voor stuk vreselijk vermaakt. Hermien nog wel het meest. Ze zat voorin de klas te hinniken op haar stoel. Ze droeg een paarse trui en een gekleurd hoedje. Echter, Hermien bleek niet altijd zo vrolijk van aard. De eerste PPO (Persoonlijke Professionele Ontwikkeling) les gaf ze haar geheim maar meteen bloot. Ze zuchtte en zei 'ik draag een masker'. Daarna keek ze in de rondte. Blij dat ze het kwijt was. En toen begon ze te vertellen. Dat ze haar zorgen en pijn verborg door altijd 'de clown' uit te hangen. Altijd al gedaan ook. Toen ze dit zei fronste Moos haar wenkbrauwen. Wij hadden jammergenoeg niet een keer een goede grap gezien of gehoord. Daarnaast vonden we het beiden vrij vreemd dat ze haar masker al zo rap afzette. Maar zo was Hermien.

Hermien werkte als een domino steentje. Elke week zette iemand zijn masker af. Zo bleek dat de vader van W. zijn handen niet thuis kon houden, M. uitgebuit werd op de boerderij, B. zijn ware identiteit niet kon vinden, H's vader alcoholist was, C. een vrij intieme relatie had met haar broer en A. een keer lelijk van haar paard was gevallen. De verhalen rolden uit de mouwen van onze klasgenootjes. En wij zaten er elke week schaapachtig bij. Alles wat we zouden kunnen vertellen zou niets lijken bij het leed van de anderen.

Een keer in de zoveel tijd moest er een verslag ingeleverd worden. Met persoonlijke, professionele vooruitgangen en uitgebreide evaluaties. We typten er op los, want dat konden we dan weer wel goed. Jantien, de PPO juf, las onze verslagen met groot plezier. Ze vond ons goudeerlijk. En als er iemand was die van eerlijkheid hield. En op die manier kregen we de punten voor dat heerlijke vak. Soms kwamen we haar tegen in de gang. Dan lachten haar ogen naar ons vanachter die enorm grote bril. 'Daar heb je die twee stille meisjes', zag je haar dan denken. Die meisjes die worden ondergesneeuwd door de mensen met de maskers. Die oprechte deernes. Jantien kon je alles wijs maken. En daarom hield ik zoveel van d'r.