K a n e e l

Zomerregen

De laatste twee weken in Frankrijk regende het zo af en toe midden op de dag. Maar die kindertjes daar zijn de beroerdste niet. Ook al was de lucht nog zo dreigend, het waterpolotoernooi ging door. Ik stond dan op de kant, in m'n lelijke groene polo-sport broekje wat ik in Turkije voor een paar centen op de markt had gekocht en het fluitje om m'n nek. Ik moedigde de teams aan en gaf zo professioneel mogelijk de tussenstanden door. En dan was het net 4-3, en dan barstte het los. Dikke druppels regen in het water. De kinderen hezen zich op de kant en ik raapte de doelen bijeen. Met z'n allen spurtten we de zwembadtrap af en renden op onze natte slippers over het grind naar de bar. Waar de petanque fanaten de ballen even lieten rusten voor een wijntje. Dan gingen we zitten in de hoek, op de grond, en dan speelden we een spel. Bij voorkeur chef d'orchestre. En wie hem was en de verkeerde dirigent uit de groep pikte moest een opdracht doen. Over die opdrachten werd lang nagedacht. Ik moest vijf rondjes door de bar hinkelen en vijf mannen onbekenden mannen kussen. Op de wang weliswaar. We bleven raden, lachen en hinkelen tot de donkere wolken plaats maakten voor zon. En dan stormden we de zwembadtrap weer op.