K a n e e l

Gezellig

Dat gigagezellige leuke tentje waar ik werkte bleek toch tegen te vallen. Die bar van rode tegeltjes was dan misschien mooi en het verdiende niet slecht maar de eigenaar, ik noem hem even P., bleek een enorme hufter. Ik vond hem al lelijk en dik en kende z'n fatsige gezicht al van die snackbar die hij vroeger had maar dacht laat ik eens een keer niet afgaan op uiterlijk. Zo iemand kan ook een heel sociaal en gezellig mens zijn.

Helaas. Na vier weken had ik meer zin om de hete koffie over z'n vieze krokettenpens heen te gooien dan goedlachs richting de gast te brengen. Gelukkig voor hem was ik net op tijd weg. Die laatste zaterdag liet hij al doorschemeren dat hij mij en m'n collega 'te gezellig' vond. 'We staan niet in de kroeg!' zei P. Dat hadden we zelf ook al door. Pure jaloezie. Met hem stonden we immers nooit zo gezellig te babbelen. Omdat hij altijd naar de markt was om chocola, drop en gehaktballetjes te halen. En dat bij terugkomst allemaal achter elkaar naar binnen schoof.

Toen zijn we hem gesmeerd. Bij toeval liep ik laatst langs het andere restaurant waar zij werkt, waar je wel gezellig mag zijn. Ze stond gezellig aan de bar dus ik ging gezellig even naar binnen. Ik kletste met de gezellige kok en schreef m'n telefoonnummer op. Onverwacht werd ik gebeld door de gezellige eigenaresse van restaurant DIVA en vandaag liep ik er naar binnen. Het was een gezellig gesprek en ik mag volgende week proefdraaien.

Op weg naar m'n fiets keek ik zo nonchalant mogelijk naar binnen bij P's koffietentje. Ik zag zijn buik achter de bar staan en zijn hand in de chocolaatjesschaal roeren. Z'n zaak was op de kerstman op de bar na leeg. Wat me een nog beter gevoel gaf dan ik al had.

Tot slot fietste ik over de Hof toen ik vanuit een bovenwoning iemand hoorde zagen en dat m'n vriendje bleek te zijn. Ik tringelde met m'n fietsbel en hij floot naar me. Net zolang totdat ik het plein over was gestoken en het hoekje om reed.