K a n e e l

Sanderjanse

Toen ik zestien was ging ik een keer naar een feestje van de zus van een vriendinnetje. Ze gaf het met drie klasgenoten. Het tofste was; zij waren zesdeklassers. Wij waren derdeklassers dus voelden ons zeer vereerd. Nu was ik misschien nog jong en onschuldig maar ik liet me echt niet zomaar pakken. En dat gebeurde dus bijna wel. Ik vroeg gewoon iets aan Sanderjanse en alsof het heel normaal was zette hij zijn hand als een klem om mijn nek en gooide zijn tong naar buiten. Ik schrok me wild en duwde hem weg. Toen beende ik naar buiten. Sanderjanse deed alsof er niets was gebeurd en nam rustig een slokje bier.

Ik dacht altijd dat Sanderjanse een hele aardige knul was, die je best zou antwoorden wanneer je hem iets zou vragen. Na het tongincident was hij niet meer dezelfde voor me. Gelukkig ging hij van school zodat ons een boel ongemakkelijke situaties bespaard konden blijven. Sanderjanse en ik, we gingen ieder onze eigen weg.

Tot het moment een paar maanden geleden dat hij na mij de bus instapte en, het kon niet ongemakkelijker, tegenover me ging zitten. We knikten elkaar een soort gedag. En wat blijkt. Sanderjanse woont bij mij in de straat. Met een paar andere studentjes. Hij draagt degelijk studentengoed zoals rode broeken en bootschoenen en neemt zijn readers mee in een linnen tasje. Hij heeft een degelijke vriendin met een bodywarmer en een Oilily tas. Soms zie ik ze samen lopen. Dan grijns ik schaapachtig.