K a n e e l

Naar huisgenootje

Ding dong. Met diep bevroren handjes belde ik aan bij kamer 199 C12. Hiep hoi, hospiteren. Ik wachtte tot er pegeltjes aan m'n neus hingen en toen deed er een jongeman open. Die me een slap handje gaf. Toen liepen we drie trappen op naar boven. Hij liet me de kamer zien die was vrijgekomen. Het viel me meteen op dat er geen licht was dus er nogal weinig te zien viel. De jongen begreep mijn hint en haalde een schemerlampje uit z'n eigen kamer. Die hij aansloot op het stopcontact. Waarna ik drie stappen in de kamer zette en tegen de muur botste. Het was inderdaad wel klein, dat gaf hij ook toe.

Toen begon het serieuze gedeelte. Hij had wat vragen voor me. Ik trad zijn kamer binnen, waar het naar wierook rook. Kots. Hij ging op z'n eenpersoonsbed zitten en ik eigende mezelf zijn leren draaistoel toe. Ik keek op zijn kalende hoofd en hij streelde zenuwachtig z'n eigen zwarte paardenstaart. Ik probeerde me voor te stellen wat ze van zijn haar zouden maken als ik hem op zou geven voor LookingGood. Hij stelde me z'n vragen en ik beantwoordde ze. Hij vertelde over z'n supersonische internetverbinding waar hij zestig euro per maand voor betaalde. Ik proeste en zei dat ik dat een hoop geld vond voor zoiets.

Daarna vertrok ik. En de volgende belde aan. Op straat werd ik misselijk toen ik me bedacht hoe ongelukkig ik zou zijn met een huisgenoot wiens zwarte haren ik in het doucheputje zou vinden. Wiens wierook ik zou ruiken wanneer ik de sleutel in het slot stak. Daarna bekroop me de nare gedachte hoe hij zou liggen te rukken op z'n eenpersoonsbed. Want dat is toch wel het allerzieligste als je 25 bent. Een eenpersoonsbed.