K a n e e l

Penseel en ik

Die ongemakkelijkheid die er ontstaat als je op een klein terrein bent omgeven door mensen die elkaar allen niet kennen. Vreselijk. Zo stonden we daar, een jaar geleden, op station Boxmeer. Te wachten op het busje dat ons op zou halen. Van heinde en verre gereisd, uren in die trein gezeten. Door bossen en weilanden aangekomen in Brabant. En zij ook, maar dat wist ik niet. Tot ze zei 'Hey, jij komt uit Amersfoort!' en ik antwoordde 'Ja!' Ze lachte naar mij en ik lachte naar haar en de rest stond jaloers te kijken en voelde zich nog ongemakkelijker dan daarvoor. Lucky we.

Zo begon de training voor de zomer. We stonden om 7 uur op om te tae-boen in het vochtige gras, kregen een EHBO-workshop en sliepen in een oude varkensstal. Penseel en ik naast elkaar met driedubbele pyjama's aan en diep weggekropen in onze slaapzakken. Een vriendschap was geboren. We leefden ons uit op het volleybaldveld en op de petanque baan en aten iedere middag wel acht boterhammen. Er kwamen honderd kinderen op bezoek die we in groepen mochten vermaken door middel van het schilderen van paaseieren en speurtochten door de weilanden. We liepen vier dagen in ons trainingsbroekie en hadden de tijd van ons leven.

Na die dagen hebben we Boxmeer verruild voor de thuisbasis. Amersfoort. Zo af en toe drinken we baileys in de Lobbes of een biertje in de Engel. Zo af en toe gaan we samen hardlopen. Soms botsen we tegen elkaar op in de Bruna op het station. We zien elkaar in ieder geval iedere week. In de trein, bij de bushalte, in de kroeg en binnenkort op zondagmiddag bij een hippe tent waar we beiden gaan werken. Penseel en ik.