K a n e e l

Supermarktsores

Soms kom ik de supermarkt precies tegelijk met iemand anders in,- en kom niet meer van diegene af. Je loopt constant met elkaar op. Je word er gek van. Gisteren was het weer raak. Ik parkeerde mijn fiets en betrad de PLUS. Ik ging door het poortje, pakte met mijn linkerhand een groen winkelmandje van de stapel en daar stond hij. Voor het schap met komkommers, paprika's in drie kleuren en tomaten. Wispelturig keek ik wat rond, koos voor de tomaten en trok een plastic zakje van de rol. Meneer ging voor de paprika's. Kleurrijk door de sla melange die hij reeds in de kar had gelegd. Ik liep naar de zuivel. Een pak melk, een pak yoghurt, en nog even terug voor een fles Hero Fruit & Co.

Terug naar de zuivel. Een toetje. Daar stond meneer weer. Twijfelend tussen de PLUS-danoontjes en de losse chocoladetoetjes van 29 cent per stuk. Ook niet duur. Twijfelen, afwegen. Terwijl ik koos voor een toetje met peer en vanille en me omdraaide zag ik nog snel hoe hij de chocoladetoetjes in zijn kar legde. Vier stuks. Hij lachte wat schichtig en keek op zijn lijstje. Twee paden verder was ik hem vergeten. Ik legde een pak rijst in mijn mandje en een blik halve perziken toen we ongeveer tegen elkaar opbotsten. Hij neusde tussen het blikfruit. Ik baande me een weg naar het vlees waar ik hem vervolgens weer tegenkwam. Hij ging voor de weekaanbieding. Op weg naar de kassa dacht ik hem voorgoed kwijt te zijn. Niets bleek minder waar toen ik mijn fiets van het slot haalde en hem zijn stevige zwarte fietstassen zag volladen.