K a n e e l

Teleurstelling

Zit je in de bus. Met die collega met wie je toch al niet veel omging, vraagt ze opeens, grotendeels uit beleefdheid natuurlijk; 'ga je vanavond nog wat leuks doen?' Iets leuks geeft voor mij al aan dat deze vage bekende iets verwacht. Maar de vage bekende kent mij amper. Zij weet niet wie ik in de avonduren graag ziet, zij weet niet wie mijn vrienden zijn. Ze weet nada van me.

Ik zou nooit antwoorden 'Heb een topavondje voor de boeg! Ga om een uurtje of negen eerst lekker met E. naar het huis van L. die de wijn altijd heeft koud staan! Vervolgens komen M. en I. ook en gaan we naar het feestje van B. die jarig is en echt iedereen heeft uitgenodigd! S., O., G., en N. komen ook, fantastisch he!' Ik zou niet durven. Zegt haar toch niets. Zit ze niet op te wachten. Mijn antwoord is daarom zoiets als: 'Heb nog een feestje'. Waarop de vage bekende met een een ongeinteresseerde blik antwoordt; 'Oh, een feestje, gezellig'.

Meteen heb ik door dat ze mijn feestje helemaal niet zo boeiend inschat. Voor haar is mijn feestje net zo boring als de hele avond je cavia aaien. Nu is dat niet zo erg omdat ze haar vraag ook meer uit beleefdheid stelde, toch vind ik dat ze beter kan vragen 'ga je vanavond nog wat doen?' Dat hele leuk weglaten. Had ik dat kind ook niet teleur hoeven stellen.