Spijt van eerlijkheid
Logopedie leek mij een interessant vak om eens te volgen. Drie punten kan je er bovendien mee verdienen. Dit bleek geen opperbeste motivatie. De eerste bijeenkomst had ik dat al in de gaten. We zaten in een kring. Geen tafels. Alleen stoelen. Een ronde cirkel. Geen hoeken. 'Ton' (logopedist) vroeg ons te vertellen 'waarom'. Waarom? Waarom logopedie? De les begon. de 'sessie' kan ik beter zeggen. Benepen en verlegen stemmen vertelden over de vreselijkste kwalen. Stotteren. Dyslexie. Hyperventilatie. Spreekangst. Faalangst. Bange ogen in de rondte. Pijnlijke stiltes. Zuurstoftekort. Niemand bewoog. Toen was ik aan de beurt. Ik gaf bovenstaand antwoord op Ton's vraag. Geen persoonlijke problemen. Het werd me niet in dank afgenomen. Misschien had ik beter een prachtige kwaal kunnen verzinnen. Om zo op wat meer steun, berustende knikken en handen van medestudenten op mijn knie te kunnen rekenen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten