K a n e e l

De gebreken van een huishoudster

In de tijd dat ik in Utrecht woonde heb ik een ernstige aversie tegen beurzen ontwikkeld. Beurzen voor vakantiegangers, gereformeerde mensen, studenten, het is me om het even. Bijna iedere dag werd ik blootgesteld aan de verschrikkelijke drukte rondom het Jaarbeursplein en blij was ik wanneer ik heelhuids mijn kamer weer had bereikt. De drukte is al killing opzich, het beurzenpubliek nog zoveel erger. Nu woon ik gelukkig niet meer in Utrecht. Het was me te groot en te grauw. Maar ook Amsterdam trekt natuurlijk aardig wat beurzenliefhebbers. En een van de ergste doelgroepen heeft vandaag mijn reis naar school geteisterd.

De moeders en dochters. De oma's en kleindochters. De werkende vriendinnen. En zelfs af en toe een stelletje. Ik heb het over het publiek van de huishoudbeurs 2006. Schichtig, met de tas dicht tegen zich aangedrukt staan ze om zich heen te loeren op de peronnen. Conducteuren worden vaker aangesproken dan ooit. Want waar in hemelsnaam ligt station RAI en hoe kom je er? Er zijn speciale omroepberichten voor de huishoudbeursbezoekers, er zijn extra treinen in gezet; optimale hulp wordt door NS geboden. Maar het mag niet echt baten. De schichtigheid en onzekerheid blijft. Misschien een idee voor de beurs in 2007; een stand waar stap voor stap wordt uitgelegd hoe je het beste kunt gedragen als je reist met de trein.