K a n e e l

Voetbalgevoelens

Woensdagavond vielen de monden van mij en Daphne echt wagenwijd open bij het aanschouwen van M. en de andere mannen, die maar bleven schreeuwen tegen dat scherm. Ze gingen helemaal los. Parasociale interactie waar je u tegen zegt. We konden geen kant op. Zaten er tussen en namen nog maar een slokje van het een en ander, rustig afwachtend waar het heen zou gaan met onze Nederlandse voetballers. Het resulteerde in 0-0. Sommige baalden van een gelijke stand, anderen hadden 'het al aan zien komen', weer anderen vloekten omdat de volgende wedstrijd op zondag zou vallen en ze 'maandag natuurlijk moesten werken.' Gelaten namen de mannen afscheid van elkaar. Niet te droevig maar ook niet al te blij.

Nu, gisteren was het dan zover. Nederland-Portugal. Dit keer geen grote groep, maar ik moet zeggen dat ik het punt heb bereikt dat ik tegen de televisie stond te blerren. 1-0 voor Portugal maakte me flink boos, een rode kaart voor Portugal blij, maar uiteindelijk waren de kaarten niet meer bij te houden. De adrenaline stroomde door me heen en na 96 minuten liep er een klein traantje over mijn wang. Owhoehoo het is over...