Ochtendje file, dagje zee...
Dertig graden voorspelde de weerman en aan zee amper wind. Het kon ons niet schelen. We gaan weer naar Bloemendaal, besloten we unaniem. Vanochtend om zeven uur stonden we naast ons bed. Ik trok mijn nieuwe bikini aan -texas groen met witte stipjes- en M. vulde de koelbox. Daarna smeerde hij broodjes met vruchtenhagel en toen hoorden we getoeter. Goede vriend Bas en zijn vriendin reden mee en daar gingen we; de A9 op. We reden lekker door en de radio stond goed hard. Zodra we Haarlem binnenreden kwamen we er achter dat we niet de enige waren met het strand-plan. Volgeladen auto's reden in lange rijen stapvoets achter elkaar aan. Rechts van ons, op het fietspad, zoefden moeders, vaders en kinderen gewapend met luchtbedden, zwembanden en parasolletjes voorbij. Voor ons- plakkerige ruggen en haren en zin om te rennen en te springen- een vrij pijnlijk gezicht.
Het was niets meer of minder dan een ordinaire file waar we in terecht waren gekomen. In de auto vroegen we ons af waarom we zo graag naar Bloemendaal wilden. Een dagje naar het Hens is toch ook heerlijk? Mensen kwamen hun auto's uit om de beentjes te strekken en een pipi zu machen. Maar het liep goed af. Vanaf de Duinweg liep het allemaal los en scheurden we door naar het strand. Er was nog een parkeerplek en zelfs voor ons allemaal een bedje. Het genieten begon. Ik heb gelezen, gezwommen, geslapen en gelachen en M. verwendde me met rose, verse 'broodjes la-vache-qui-rit', salades en meloen. 'Echte bourgondiers', noemde Johnnie M. en mij. Een titel waarmee we instemden. Het was een topdag. Natuurlijk gaan we de volgende keer nog eerder weg van huis maar voor deze ene keer had ik de file er dubbel en dwars voor over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten