Gluren bij de buren
Vanaf ons balkon aan de achterkant van het huis hebben we uitstekend uitzicht op de tuin van onze onderburen. Een ouder stel; zij altijd in de weer met potten, pannen, tuingereedschap en haar man. Hij: zittend in een stoel terwijl hij tevreden om zich heen kijkt. Soms kijkt hij opeens omhoog, waarop ik me meestal vrij betrapt voel, maar toch zo nonchalant mogelijk zwaai. Het zijn lieve, degelijke mensen, maar hebben helaas wel gefaald in het opvoeden van hun hond. Die blaft erop los, bij iedere voorbijganger in het steegje. Dan wroet hij zijn harige hoofd door het gat in de heg en kijkt gevaarlijk doch koddig wie er voorbij loopt. Laatst bood mevrouw haar verontschuldigingen aan. Tien jaar hebben ze het beestje nu, maar niets mocht baten... Het is een trouwe rakker maar blaft de hele dag door. 'Ach, hij bedoelt het niet kwaad', zei ik, in de goede bui waarin ik verkeerde. Maar vandaag is het geblaf niet het enige dat we horen van de buurtjes. Sinds de komst van twee goede vrienden is de tuin niet meer zo rustig als hij altijd was. De blauwe plastic tafels zijn aan elkaar geschoven en de sjoelbak is van zolder gehaald. 'Hij' doet niet mee, maar kijkt als altijd tevreden toe. De overige drie sjoelen met opgestroopte mouwen alsof hun leven ervan af hangt. Bejaarden waren nog nooit zo soepel in de armen. De stenen vliegen met een rotvaart door de sjoelbak. Iedere seconde knalt er wel een in een van de vakken. Gratis eersterangsplaatsen bejaardensjoelen, wie verlangt er niet naar op de zondagmiddag?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten