K a n e e l

Trouw

Toen ik met deze weblog begon heb ik mezelf beloofd dat ik geen stukjes zou schrijven waarvan er al minstens 100 op het web staan. Geen ge'oh, waarom is de zomer nou voorbij, ik mis de zon op mijn huid', geen ge'oh de bladeren vallen van de bomen, ik heb zin om er met mijn regenlaarsjes aan doorheen te huppelen' en vooral geen (deze heb ik toen echt met stip op nummer één gezet) geklaag over de perikelen van de NS. Geen verhalen over vertragingen, zweterige volle treinen, gemiste aansluitingen, onaardige conducteurs, winderige stations en ga zo maar door. Ik moet bekennen, dat ik het even heel moeilijk heb. Dolgraag zou ik even mijn ontevredenheid spuien. Maar ik houd me in en blijf trouw aan mezelf. Dus tsja, dit was het voor nu.